Daha iyi çocuklar yetiştirmek bir takım değerler dizisine (Paradigma) dayalı değildir. Sadakate dayalı bir paradigma olmalıdır. Ebeveynler olarak rolümüz, belirli bir şekilde davranan çocuklar ‘üretmek’ değil, onların yüreğinde sürekli çalışan Kutsal Ruh’un araçları olmaya çalışmaktır. Özdeyişler, Yasa’nın Tekrarı, İbraniler ve Kutsal Yazılar’da geçen diğer çocuk yetiştirme paragraflarının bilgeliğini takdir ederiz, ona sadık kalırız; sadece Tanrı’nın çocuklarımızın yüreklerini değiştirebileceğinin farkındayız.
O zaman ilk önceliğimiz çocuklarımızın kurtuluşudur, yani Kutsal Ruh’un onları yeniden hayata aktarma işi. Böylece hem ebeveynlik sorumluluğumuz daha kolay olur hem de daha kalıcı değişimin hedefini görebiliriz. Hedefimiz çocuktaki dış davranışların belli bir standarda uymasını vurgulamak değil, yürek içindeki değişime odaklanmaktır.
Eğer yürek değişiminde Kutsal Ruh’un üstün rolünü fark edersek, ebeveyn özelliklerimiz hemen yeniden biçimlendirilmelidir. Omuzlarımızdaki gereksiz olan “ürün yaratma” yükünü ortadan kaldırdıktan sonra, çocuklarımızı farklı bir şekilde görmemizi sağlar; onlar bizlerin yansımaları değil, yaradan Tanrı’nın benzeyişidirler ve benzersizdirler. Kendi doğruluğumuzu üretmek ve kendi standartlarımıza uymak için çocuklarımızı zorlayacağımıza, Mesih’in yaşamını yaşamak için kendilerini güçlendiren Kutsal Ruh’a itaat edecek bir hayat sürmeleri için kararlı bir hayat sunabiliriz.
http://www.thegospelcoalition.org/article/do-not-neglect-the-holy-spirit-in-parenting/
4.1.2015 tarihinde erişilmiş ve Türkçe’ye uyarlanmıştır.
