Arkadaşım David Towne bana: ‘Ebeveynlik konusunda tek bir pişmanlığım var’ dedi. David Tanrı’ya bağlı bir adam ve Tanrı’ya bağlı bir eşi var. Kendisi uysal, iyiliksever ve bilge biri. Hayatı boyunca bir eğitmen olarak ister iyi ister kötü olsun, birçok ebeveyn gördü. Onu gördüğümde her fırsatta ondan ebeveynlik konusunda öğüt isterim. Peki onun en büyük pişmanlığı neydi?
“Keşke çocuklarıma İsa’ya ne kadar ihtiyacım olduğunu gösterseydim. Onlara Tanrı’ya bağlılığımı göstermek için çok çabaladım ama Tanrı’ya olan ihtiyacımı gösteremedim. Onlara karşı daha çok şeffaf olmam gerekiyordu. İsa’ya ne kadar ihtiyacımın olduğunu onlara göstermeliydim.”
Ebeveynliğin ilk yıllarında strateji fırtınalarına kapılmak kolaydır. Ebeveynlik metodu ararken olumlu bir yaklaşım, Montessori veya Waldorf eğitim sistemi, sevgi ve mantık gibi seçeneklerde boğulabilirsiniz. Her bir metodun destekçileri kendi metotlarına odaklanır. Genç bir ebeveyn olarak ağlayan bebeğinize nasıl karşılık vereceğiniz ya da itaatsiz çocuğunuzu nasıl terbiye edeceğiniz konusunda karar verirken bu yolculuğun keskin viraj noktalarında önemli kararların olduğunu düşünmek kolay.
Bu viraj noktalarının ne kadar önemli olduğunu biliyorum, elbette bunu küçümsemek istemem. Kutsal Kitap bize ebeveyn olarak sorumluluğumuzun bir parçasının çocuklarımızı terbiye etmek olduğunu net ve açıkça söyler. ‘Çocuklarımızı biz eğiteceğiz’ ve onların başına buyruk şekilde yaşamalarına izin vermemeliyiz. Hepimizin günah içinde doğup kurtuluşa ihtiyacımız olduğunun farkındalığı ebeveynliğimizi biçimlendirmeli.
Ebeveyn olarak çocuklarımızın büyümelerindeki geçişler sırasıyla gelmeye devam eder. Bebeklik aşamasını anlar anlamaz, yürümeye başlayan bebeğimizle yeni bir büyüme aşamasıyla karşılaşırız. Yeni yürümeye başlayan çocuğumuzun tam bu aşamasında onlara ebeveynlik yapmayı öğrenmişken erken çocukluk dönemi başlar. Ve bu büyüme gelişme evreleri sürekli devam eder. Ebeveynliğin orta yıllarına geldiğinizdeyse onlara koçluk yapıyor olursunuz, sonra onların mentörü olursunuz. Her bir evrenin zorlukları var ama arkadaşım David’in öğüdü her evrede geçerlidir.
Ebeveynliğin standart ölçüsü çocuklarımızı Tanrı’ya çekmek ise her bir evrede onların Tanrı’yı arzulamalarını istediğimiz kadar bizim de aynısını arzuladığımızı onlara her zaman göstermeliyiz. Sağlıklı bir ebeveyn-çocuk ilişkisi güven ile karakterize ediliyorsa, kırılganlık bir zorunluluktur. Herhangi bir ilişkide güveni en iyi güçlendirecek şey öteki kişiye başarısızlığımızı veya incinmişliğimizi emanet etmektir. Ebeveyn-çocuk ilişkisi bu gerçeklikten muaf değil, ayırt etme gücü kesinlikle gereklidir. Bir çocuktan kendi gücüyle kaldıramayacağı bir yük taşımasına elbette izin vermememiz gerek. Başarısızlığımızı çocuklarımızdan saklamak onlarla olan ilişkimizi ve onların Tanrı ile olan ilişkilerini önemli şekilde etkiler.
Umarım çocuklarım, Tanrı’nın yıllar boyunca beni iyileştirdiğini benden öğrenir. Tanrı’nın lütfuyla, 42 yaşında John, 16 yaşındaki John’dan daha kutsal. Yine de 42 yaşında olan John hala kutsanmaya ihtiyacı olan bir adam. Her gün günah işliyorum ve umutsuzca her gün, her saat İsa’ya derin bir şekilde ihtiyaç duyuyorum.
Eğer çocuklarıma sunduğum terbiye ve bilgelik, bir günahkâr ve akılsızdan gelmemişse, kendimi günahın ve başarısızlığı hiç yaşamamış bir kişi gibi yansıtmış olurum ve bunu çocuklarım da bu şekilde algılar.
Eğer çocuklarım benden sadece İsa’ya olan derin ihtiyacımı öğrenirse onlara aktardıklarım konusunda kendimi çok daha iyi hissederim.
Çocuklarına İsa’ya olan derin ihtiyacını göster.
Diğer kalan her şeyi O’na bırak.
https://www.thebeehive.live/blog/moms-and-dads-show-your-need 29/7/2021’de erişilmiştir. İzinle kullanılmıştır
