Çocuklarımızı öğrenci olarak yetiştirmenin önemli bir bileşeni, bu yolculukta ne bekleyeceklerini biraz olsun anlamaktır. Pavlus’a göre Timoteos gençken inancını öğrendi ve sonra inanç konusunda daha ikna oldu. Bu durum, Hristiyan bir evde büyüyenlerin %95’i için geçerlidir.
Bir konferansa gittiğimde şu soruyu sorarım: “Burada kaç kişi gençken iman ettiğini ifade edebilir? Şimdi, imanınızı daha sonra benimseyip, pekiştirdiyseniz elleriniz havada kalsın?’ ellerin %95’i havada kaldı. Öğrenme ve ikna olma süreci budur.
The Disciple-Making Parent’ten bu kısmı okursanız, bu süreci daha iyi anlayabilirsiniz. – Chap
Öğrenme ve İkna Olma Süreci
Genç olan Timoteos’un yüreğinde ne olup bittiğine odaklanarak başlayalım. Pavlus Timoteos’a şunu hatırlattı:
Öğrendiğin ve güvendiğin ilkelere bağlı kal. 2.Timoteos 3:14
Bu ayetlerden genç Timoteos’un imanı öğrendiği bir dönem olduğunu çıkarabiliriz. Daha sonra Timoteos’un iman konusunda ikna olduğu bir dönem olmuş gibi görünüyor. Bu ayet, Timoteos’un imanının yetişkinlerin inancına dönüştüğü bir sorgulama döneminin olabileceğini gösteriyor. İnançlı bir evde büyümüş, Kutsal Yazılar ile iç içeydi ve inancı öğrenmişti. Ancak yine de buna ikna olması, yürekten kabul etmesi gerekiyordu.
Bu iki adımlı süreç, hem benim hem de konuştuğum çok sayıda ikinci nesil Hristiyan’ın deneyimini uygun bir şekilde anlatıyor. Çocukken, genç yaşta samimi inanç beyanları yaptık. Yine de hayatımızda imanımız ebeveynlerimizinkinden geçip kendimize ait olduğu önemli ikinci bir adım vardır.
Ergenlik veya üniversite yıllarımızda bir ara kendimize şu soruyu sormaya başladık: “Buna gerçekten inanıyor muyum?” “Bu gerçekten doğru mu?” “Rab’bi kendi başıma mı takip edeceğim, yoksa Hıristiyanlığı reddedecek miyim?” Eğer bu soruların reddetme tarafında kalmış olsaydık, inançtan inanca geçiş yapıyor olurduk. Biz İsa Mesih’i mecbur kaldığımız için takip etmiyoruz ikna olduğumuz için takip ediyoruz.
Bu ilerlemeyi anlamak, çocuklarımızı yetiştirmek için kesinlikle hayati öneme sahiptir. Ebeveynler olarak gençken çocuklarımızın içten iman etmesini umut eder ve dua ederiz. Ancak pasif bir şekilde çocuğumuzun hazır olduğunu düşünerek buna güvenmemeliyiz. Bunun yerine gençlik ve genç yetişkinlik yıllarının çocuklarımızın ikna olması için çok önemli yıllar olduğunun farkına varmamız gerekecektir.
İki aşamalı bir roket gibi, roketin her iki bölümünün de ateşlenmesi gerekir. İlk bölüm (öğrenme aşaması) çocuğumuzu yörüngeye çıkarır. Ancak sonuçta bu temel oluşturma dönemi sona erdi. Bundan sonra ikinci aşama, yani ikna etme aşaması gelmelidir. İkinci motor ateşlenmedikçe roket yere düşecek. Genç yetişkinlik yılları aslında çocuğumuzun gerçek bir fikir değişikliği yaşadığını ya da fikir değişikliğinin hâlâ gerçekleşmesi gerektiğini kanıtlıyor.
Daha Genç Yıllar: Öğrenmek
Bu süreç, tüm ebeveynlik sürecinin doğru anlaşılması durumunda anlamlıdır. Tanrı’nın bize neden bu kadar çaresiz çocuklar verdiğinin gizemini açıklamaya başlayabilir.
Çocuklarımız küçükken onlara Tanrı’yı temsil etme ayrıcalığı bize verilir. Bilinçaltı yollarla bizi izleyerek Cennetteki Baba hakkında bilgi ediniyorlar. Tanrılığın birinci ve ikinci şahsının Baba ve Oğul olarak adlandırılması tesadüf değildir. Ebeveynlere, kendi çocuklarına sahip olarak bu sonsuz ilişkiyi anlama ve sergileme ayrıcalığı verilmiştir. Çok küçük çocukların ebeveynleri olarak Mesih’in yerinde duruyoruz. Bize itaat etmek Tanrı’ya itaat etmektir. Bize itaatsizlik, Tanrı’ya itaatsizlik demektir.
Küçük çocuklarımız, Tanrı hakkında bilgi edinmek söz konusu olduğunda onlara öğrettiğimiz her şeyi özümserler. Bizimle doğal olarak bir güven ilişkisi var. Birçoğu Kurtarıcı’nın müjdesine daha açık görünüyor. İçgüdüsel olarak kötü şeyler yaparlarsa cezayı hak edeceklerini anlarlar. Ve İsa’nın kendi günahlarından dolayı çarmıhta öldüğünü keşfettiklerinde neden herkes onu Kurtarıcıları olarak kabul etmiyor? İsa şunu öğretti: ‘İsa, ‹‹Bırakın çocukları›› dedi. ‹‹Bana gelmelerine engel olmayın! Çünkü Göklerin Egemenliği böylelerinindir.›› (Matta 19:14). İstatistikler, şu anda Mesih’i takip eden yetişkinlerin çoğunun O’na çocukken geldiğini gösteriyor.
Sonraki Yıllar: İkna Olmak
Ergenlik çağında çocuklarımız hayatlarında yeni bir aşamaya girmeye başlar. İsa’nın çocukluğuna ilişkin elimizdeki tek kayıt onun on iki yaşında olduğu dönemdir (Luka 2:42-52). Tanrı’nın esini olan bu anlatıda İsa, anne babasından ayrılmak ve Tanrı’dan gökteki Babası olarak bahsetmek için inisiyatif aldı. Öğretmenlerin arasına oturdu, onları dinledi ve sorular sordu. Annesi Meryem kendi ve Yusuf’un duyguları konusunda onu azarlayınca İsa özür dilemedi. Bunun yerine, Babasının evinde olması gerektiğini söyleyerek anlayışını düzeltti. On iki yaşındayken İsa, dünyevi babasından yeni bir bağımsızlığını ilan etmiş ve gerçek Babasıyla yeni bir ilişki ilan etmiş görünüyordu.
Kutsal Yazılar, halihazırda farkına vardığımız bir şeyi kaydeder: Çocuklarımızın imanı on iki ya da on üç yaşlarında değişmeye başlar. Tanrı’ya dair bilişsel anlayışları ve farkındalıkları gelişmeye başlar. Yetişkinlerin etkileşimlerine ve ikiyüzlülüğüne karşı daha dikkatli olurlar. İnançla ilgili sorular onları rahatsız etmeye başlar. Dünyanın cazibe merkezleri oldukça cazip görünür. Günah daha zevkli görünür ve Hıristiyan inancı kısıtlayıcı görünebilir.
Sonuç olarak, on iki ile yirmi bir yaşları arasındaki yıllar, çocuklarımızın Rab ile yürüyüşünde kesinlikle çok önemli yıllardır. Bunlar, onlarla etkileşime girmemize ihtiyaç duydukları yıllardır. Daha az konuşmaya değil, daha fazlasına ihtiyaçları var! Ama onların buna farklı bir şekilde ihtiyaçları var. Daha az derse ve daha fazla soruya ihtiyaçları var. Cevapların olduğuna güvendiğimiz halde onların sorularını kabul etmeye ihtiyaçları var. Bu aşamanın gelmesini beklediğimizi ve ikna olana kadar onlara yol göstereceğimizi bilmeleri gerekiyor. İnançtaki güvenilir akıl hocaları olan “amcalar ve teyzeler” ile konuşmaları gerekiyor. Ve en önemlisi onların yürekleriyle olan bağımıza ihtiyaçları var.
https://www.thedisciplemakingparent.com/how-do-children-make-their-faith-their-own/ 8/10/2022’de erişilmiştir. İzinle kullanılıyor
