Başardık! Aileen ve ben başarılı şekilde çocuğumuzun çocukluğundan yetişkinliğe geçmesine yardım ettik. En büyük oğlumuz Nick bugün 18 yaşına giriyor. O artık yetişkin, iyi bir yetişkin oldu. Gerçekten iyi mi? Hayır, iyiden daha iyi! Harika! Akıllı, olgun, hazır cevap, çok kitap okumuş, konularla ilgilenen, onlarla uğraşan ve Tanrı yolunda yürüyen biri. Biz onunla gurur duyuyoruz ve hayatta iyi olacağına inanıyoruz. Bu gerçekten çok güzel bir his!
İşte bu yolcukta öğrendiğimiz bazı şeyler (bunlar takdir ettiğimiz ve taklit etmeye çok çalıştığımız başka ebeveynlerden deneyimlediklerimiz) var onları sizlerle paylaşmak istiyoruz:
- Gençlerinizi yetişkinlerle ilişki kurmaları konusunda teşvik edin. Başka bir değişle de ‘sizin dostlarınız onların dostları’ olsun. Başka bir yazımda bunu söylediğime eminim ama zaman geçtikçe ve çocuklar daha da büyüdükçe, onlar bunun ne kadar önemli olduğunu kanıtladılar. Gençlerinize ebeveynleri dışında yaşlı, bilge, olgun kişilerle tanışma ayrıcalığını ve bereketini sağlayın. Anne ve baba olarak çocuklarınızı çok büyük bir şekilde etkiliyorsunuz. Ama bazen başkalarına da bu etki ayrıcalığını sevinçle vermek, bilgece bir davranıştır. ‘Benim bu konuda fikrim şu ama ………(dostunuzun adı )’da bir sor’ demeyi öğrenmeliyiz.
- Onlara kolay kolay hayran kalmayın ve onlar sizi kolay kolay kederlendirmesinler. Bazı çocuklar/gençler günahı örtbas edebilir. Bazıları ise bir günahı bile ört bas edemezler. Mutlulukla kötülüğünü sergileyen çocuk seni kolayca kederlendirmesin ve çoğu zaman iyiliğini sergileyen çocuklara kolay kolay hayran kalmayın. İsa’nın en ünlü benzetmesinde ne küçük ne de büyük oğul, Babanın sevgisine olan ihtiyaca ya da ona ulaşmaya çok uzaklardı. Çünkü en iyi ve en kötü çocuğunuzun eşit bir şekilde İsa’ya ihtiyacı vardır.
- Onlara zaman ayırın. Bu yeni bir öğüt değil biliyoruz ama sık sık ve her zaman ihtiyacımız olan bir öğüt. Çocuklarımla bire bir zaman geçirebilmek için Cumartesi sabah onları kahvaltıya götürmeye öncelik verdim. Onlar nihai olarak evden ayrılmadan önce, onları istedikleri yere götüreceğime dair kendime söz verdim. Bunlar, sadece baba ile zaman geçirme değil aynı zamanda değerli zamandır. Ama en çok şaşırdığım şey şu: “en güzel sohbetler sadece ‘hayatın normal akışındayken’ olup biter.” En önemli sohbetler, beraber iş yaparken ya da bir dostun evine götürürken oldu. Dışarıda işler yapıyorken çocuklarınız evdeyse onların da sizinle gelmesini isteyin.
- Olgun pastörlere güvenmelerine yardım edin. Çocuklarınıza ne zaman ve nasıl pastörlere güvenebilecekleri konusunda onları eğitin. Çocuklarınızın büyük soruları veya kuşkuları olduğunda onlarla bu konular hakkında konuşun, aynı zamanda bir pastörle konuşmalarını teşvik edin. Vaftiz olmak istediklerinde ( ya da alenen imanını ikrar etmek istediklerinde ) onlarla konuşun, bunu düşünmelerine yardım edin. Ayrıca onları hemen bir pastöre yönlendirin. Bedenleri hastayken nasıl doktora gidiyorsak, canlarımız bakıma ihtiyaç duyduğunda ise pastörle konuşmamız gerektiğini onlara öğretelim.
- Yerel kiliseye gitmeleri için öncelik tanıyın. Çocuklarımız küçükken bunun kolay olduğunu düşünürler ama onlar büyüyünce işleri yoğun ve daha bağımsız olunca bu olay daha karmaşık hale gelir. Durumlar değişince bu öncelik süreci değişebilir ama çocuklarınıza bu ders çok yardım edecektir. Yerel kilisede tapınmak çok önemli bir önceliktir.
- Ailece Tanrı ile zaman geçirmeye inanın (Kutsal Kitap okuma ve dua ). Bunu 100 kez 100 farklı bağlamda söyledim ve söylemekten vazgeçeceğimi sanmıyorum. Ne kadar önemli olmadığı düşünülse de aslında ailece Tanrı ile zaman geçirmek her zaman fark yaratır ve her zaman önemlidir. Herhangi bir durum sonucunda hemen sonuç almak isteyebiliriz. Ama bu bazen hemen sonuç vermeyebilir. Ama yıldan yıla birlikte dua etmeye devam edersen, pes etmezsen geriye bakıp bu zamanın çocuklarının kurtuluşunda, ruhsal büyümesinde ve aile birliğinde çok önemli bir faktör olduğunu fark edeceksin. Çocuklarınız yetişkin olduklarında onlara sorarsanız, Tanrı’yla zaman geçirmenin daha önemli olduğuna odaklanmışlardır ve aslında o sonuç almak istediğiniz konunun o kadar da önemli olmadığını söyleyeceklerdir.
- Pes etmeden, yolunuza devam edin. Ebeveynler bazen üstü kapalı olarak çocuklarının mahvolabileceğine dair birkaç mesaj alırlar. Onları bu şekilde eğitmedikçe, terbiye etmedikçe ya da onlara başka bir şekilde özgürlük vermedikçe sonunda derin pişmanlık duyarsınız. Bazen bu doğru olabilir ama her zaman değil. Biz bir anı ya da bir dönemi çok fazla abartıyoruz, 18 ya da 20 yıllık etkiyi fazla önemsemiyoruz. Bir demir parayı 10 defa havaya atın ve belki 7 kez tura 3 kez yazı gelir. O demir parayı binlerce kez havaya attığınızda 50/50’ ye daha yakın olduğunuzu göreceksiniz. Aynı şekilde eninde sonunda çocuklarımızı ya olumlu ya da olumsuz etkileyen şeyler mutlaka olacaktır.
- Hristiyan aileler alenen Hristiyan olduklarını ilan etme baskısını yaşıyorlar. Böyle bir baskı kaçınılmazken çocukların da aynı şekilde Hristiyan olduklarını ilan etme baskısı var. Bunu hakiki Hristiyan oldukları için değil, anne babayı memnun etmek için yapmak isterler. Kilisede büyütülen çocukların çoğu 13-16 yaşındayken İsa’nın yaptıklarına gerçekten inanıp inanmadıklarına karar vermeleri gereken yerde bir tür krizle karşı karşıya kalıyorlar. Sadece anne babanın yaptığını yapıyor onları takip ediyorlar. Çocuğunuz bu noktadayken sabırlı olun, dua edin, onlarla konuşun ve onlara zaman tanıyın.
- Dua edin, dua edin, dua edin. Çocukları yetiştirmenin anahtarı duadır. Gençleri yetiştirmenin anahtarı da duadır. Bu bir sürpriz değil çünkü Hristiyan hayatının anahtarı duadır. Ne için dua edeceğimiz değişecektir, hatta dualarımızın gayreti bile bazen değişebilir ama her zaman dua etmemiz lazım. Tanrı bu dualardan ayrı olarak değil, bu duaların aracılığıyla dua ettiğiniz için çalışmayı seçer. Dua edin.
- Hediye vermeye değil aynı tecrübeyi paylaşmaya odaklanın. Zaman geçince hatırladığınız şeyler birbirinize verdiğiniz hediyeler değil, paylaştığınız tecrübeler olacaktır. Doğum günlerinden çok, aile ile birlikte tatiller, anne baba ile baş başa geçirilen kahvaltılar daha önemlidir. O hediyeler belki güzel olabilir ama değerli zaman ve paylaşım, hediyenin yerine geçemez. Özellikle oyun oynama, seyahat yapma, keşfetme ve sadece birlikte geçirdiğiniz zamanlar… Paylaşılan tecrübeler en değerli, en yerini dolduramaz anıları oluşturur.
https://www.challies.com/articles/10-lessons-on-parenting-bigger-kids/
