John Piper | Ekim 29, 2013
Bunu yazıyorum çünkü Hıristiyan ebeveynlerin çocuklarından itaat etmelerini talep etmelerini istiyorum. Neden mi? Çünkü çocukların ebeveynlerinin isteklerine aldırmadığını ve bu hareketin cezalandırılmadığını çok gördüm. Mesela anne babalar çocuğa bir kaç kez ‘otur’ ya da ‘dur’ ya da ‘git’ derler ve üçüncü itaatsizlikten sonra gülerek çocuğa rüşvet verirler. Bazen her şeye rağmen yine de istendik davranış ortaya çıkmaz.
Geçen hafta 2 olay gördüm, işte bu olaylar beni bu yazıyı yazmaya itti. İlk olay, 13 yaşındaki Andy Lopez’in polis tarafından öldürülmesiydi. Polisler Andy’nin kendilerini bir tüfekle vuracağını düşünüyorlardı. Meğer tüfek oyuncakmış. En önemli nokta polisler onu 2 defa ‘silahını yere bırak’ diye ikaz ettiler. Çocuk döndü ve tüfeği onlara doğrulttu. Onlar da ateş ettiler.
Detayları bilmem, belki Andy emirleri duymamıştı. Yani onun asi davrandığını söylemek zor. Vurgulamak istediğim nokta genç Lopez değil. Bir ‘Eğer’dir. Eğer polisleri duyduysa ve onlara karşı koyduysa? Bu doğruysa, pahası kendi canıydı, uygun yetkiye itaat etmemenin bedeli yani.
Bir Trajedi ‘Geliyorum’ diye bağırıyor!
Geçen hafta buna benzer bir senaryoyu bindiğim uçakta gördüm. Bir anne sanki kendi oğlunu, vurulması için hazırlıyordu.
Tam bir anne ile oğlunun arkasında oturuyordum. Çocuk 7 yaşlarında gibiydi. Tablet bilgisayar ile oyun oynuyordu. Hostes uçağın kalkışı sırasında bütün elektronik cihazların kapatılmasını rica etti. Ama çocuk kapatmadı. Annesi çocuğuna kapatması gerektiğini söylemedi. Hostes yanından geçerken onu kapatmasını rica etti ve koridorda yürümeye devam etti. O yine kapatmadı. Annesi yine kapatması gerektiğini söylemedi.
Bir kez daha hostes başlarına dikilip çocuğa cihazı annesine vermesini söyledi. Oğlan nihayet kapattı. Hostes kendi yerine oturur oturmaz çocuk tableti tekrar açtı. Kalkış esnasında cihaz çalışıyordu. Annesi hiç bir şey yapmadı. Kendi kendime: “annesi çocuğunu ileride polis tarafından vurulması için eğitiyor” diye düşündüm.
Akılsız Annelik/Babalıktan Kurtuluş
İmanlı olmayan anne-babaların inatçılığı ve tembelliğini anlarım… Ama Hıristiyan anne babaların ihmalini anlayamam. Bu itaati talep etmemelerinin arkasında ne var acaba? Emin değilim ama umarım bu “9 nokta” onları, hedefsiz ve amaçsız ebeveynliğin akılsızlığından kurtaracaktır.
1. Çocuklardan itaat talep etmek, Kutsal Kitap’ın çocukların itaat etme buyruğunda yer alır.
“Ey çocuklar, Rab yolunda anne babanızın sözünü dinleyin.” (Efesliler 6:1).
Tanrı’nın çocukların anne babalara itaat etmesini talep edip de anne babaların çocuklardan itaat etmelerini talep etmesini istememesi anlamsızdır. Bu bizim görevimizin bir parçasıdır – çocuklara Tanrı’nın dünyaya koyduğu yetkililere mutlu, boyun eğen ruhun mükemmelliğini öğretmek. Anne babalar küçük çocukların hayatında Tanrı’nın birer temsilcisidirler ve çocuklara Tanrı’nın buyruklarını ihmal etmeyi öğretmek de ölümcül bir hatadır.
2. İtaat Yeni Antlaşma, müjde kategorisinde yer alır.
İtaat sadece ‘yasal’ ya da ‘yasaya ait’ bir kategori değildir. Bir müjde kategorisidir. Bu ayetlere bakınız: (Rom 1:5;) (Rom 15:18); (2 Kor 10:5) ve (2 Sel 3:14)
Yani eğer anne babalar çocuklarının Tanrı’nın yerleştirdiği yetkililere boyun eğmesini öğretmiyorlarsa, çocukların hayatı Tanrı’nın sözüne uygun olmayabilir.
3. Çocuklardan itaat talep etmek mümkündür.
İtaatsiz, asi bir çocuğun önünde çaresiz kalan bir anne ya da babaya bakmak acıklı ve üzücü bir şeydir. Tanrı çocuklardan itaati talep eder çünkü ebeveynlerin aynı itaati talep etmeleri mümkündür. Küçük çocuklar, bir yaşından bile küçük olanlar, neye dokunamayacakları, çekmeyecekleri, dürtmeyecekleri, ısırmayacakları, nasıl tükürmeyecekleri veya çığlık atmayacaklarını gösterebilirler. Siz onlardan büyüksünüz. Büyüklüğünüzü onları bencillik köleliğine teslim etmemek, sevinç için kurtarmak üzere kullanın.
4. Evde çocuklardan önemsiz konularda itaat beklemek, dışarıda kalabalığın önünde önemli konularda itaati talep etmeyi mümkün kılar.
Çocukların kalabalığın önünde başıboş davranmasının bir nedeni şudur: evde itaat etmeyi öğrenmediler. Bunun da bir sebebi şudur: evdeki olaylar sanki mücadeleye değmez. Çocuğun bir şeyi yapmama inatçılığının üstesinden gelmek için emek harcayacağımıza, bizim o şeyi yapmamız daha kolaydır. Çocuklar bundan bir ders çıkartırlar: itaat “seçmeli” bir şeydir. Evde itaati devamlı talep ederseniz, çocuklarınız dışarıda daha sevimli, hoş ve itaatkar olacaklardır.
5. İtaat talep etmek çaba ve gayret ister ama değer.
Eğer bir çocuğa ‘yatağında kal’ diye emrederseniz ve o kalkarsa, en kolay yol bir kez daha ‘haydi yatağına geri dön’ diye emretmektir. Ama siz kalkıp itaatsizliğiyle yüzleşirseniz, daha iyi olur. Anneler ve babalar yorgun, bunu anlıyorum. Ben de 40 yıl boyunca 18 yaştan daha genç çocuklarla uğraştım. İtaati talep etmek hem duygusal hem de fiziksel enerji ister. Bu sebeple seçimleri çocukların kendi isteğine bırakmak daha kolay gelir.
Peki, sonuç nedir? En önemli ve anlamlı durumlarda ve anlarda frenlenemeyen çocuklar ortaya çıkar. Onlar durumları manipüle etmeyi öğrenmişlerdir. Anne eli kolu bağlı, baba ise kadınsı kalmıştır. Ne zaman patlayacağınızı iyi bilirler, o zamana kadar sözlerinize isyan ederler. Bu davranışlar herkes için çok kötü sonuç doğurur. Oysa her itaatsizlik hemen ve tutarlı bir şekilde ele alınırsa, anne-baba, çocuklar ve herkes için güzel sonuçlar ortaya çıkacaktır.
6. Nesillerce devam yozlaşma zincirini kırabilirsiniz.
Anne babaların itaati talep etmemelerinin bir nedeni şudur: böyle bir talep istendiğini hiç görmemiş olmalarıdır. Onların büyüdüğü evlerde iki yöntem vardır: öfke ve pasiflik. Öfkeli olmak istemiyorlar. O zaman tek seçenek pasif davranmaktır. İyi olan haber şudur: durum değişebilir. Anne-babalar Kutsal Kitap’tan ve hikmetli insanlardan bunun nasıl mümkün olacağını, neyin buyruk olduğunu, hikmeti ve bütün bunları sabırlı, taviz vermeden, sevgi dolu ve müjdeye dayalı bir şekilde nasıl yapacaklarını öğrenebilirler.
7. Lütufkar ebeveynlik çocukların isteksiz itaatlerini, sevinçli itaate yöneltir.
Çocuklar imanla itaat etmeyi öğrenmeden önce itaat etmeyi öğrenmelidirler. İman gelince saygı, korku ve ödülden öğrendikleri itaat artık imanın doğal ifadesi olacaktır. Yani bir çocuk iman etmeden önce ondan itaati talep etmemek akılsızlıktır. Uzun vadede bu sevilen bir davranış değildir. Bu yaklaşım aslında itaatsizlik alışkanlığının derin izlerini açar ve iman sadece bu izleri doldurmakla kalmamalı, üstesinden gelmesi de gerekmeli.
8. Kendilerinden itaat talep edilen çocuklar daha mutludurlar.
Vurdumduymaz ebeveynlik lütufkâr ve alçakgönüllü çocuklar üretmez. Tersine şımarık veletler üretir. Böyle çocuklar ne sevimli ne de mutludurlar. Onlar talepkar ve küstah olurlar. Onların ‘özgürlüğü’ ne kendileri ne de başkaları için bir berekettir. Yani onların özgürlüğü adeta dümensiz bir gemi gibidir. Onlar kaprislerin mağdurlarıdırlar. Er ya da geç bu kaprislere karşı çıkılacaktır. İşte o anda sıkıntı çok olacaktır. Hatta polisle ölümcül bir karşılaşma bile olabilir.
9. İtaati talep etmek, mükemmelliği talep etmek değildir.
Madem anneler-babalar Tanrı’yı temsil ediyorlar – özellikle çocuklar Tanrı’yı müjde aracılığıyla tanımadan önce – çocuklara hem adalet hem de merhamet gösterirler. Her itaatsizlik cezalandırılmaz. Bazıları dikkate alınır, azarlanır ve unutulur. Maalesef bu konuda yardım edecek bir rehber yok. Çocuklar anne babalardan Tanrı’nın yakıp yok eden bir ateş (İbraniler 12:7) (İbraniler 12:29) hem de sabırlı ve tez öfkelenmez olduğunu (1.Timoteos 1:16) öğrenmelidirler. Her iki durumda da— terbiye ve sabır — hedef hemen, sevinçli ve tam itaat olmalıdır. Mesih aracılığıyla Tanrı’yı tanımanın ürünü işte budur.
Anne babalar, bunu yapabilirsiniz. Zor bir dönem olacak. Ben hayatımın yüzde altmışını bu amaçla yani “itaat talep etme” ile geçirdim. Ancak bunun için Tanrı’nın ilahi lütfu hazırdır ve siz bol bol ödüllendirileceksiniz.
http://www.desiringgod.org/blog/posts/parents-require-obedience-of-your-children ‘dan uyarlanmıştır. Erişim tarihi, 20/12/2013
