Zorlanmışlık, Nezaket mi?

Küçük çocuklarınız varsa, düşük düzeyli kavga ve kışkırtmanın normal yaşamın bir parçası gibi göründüğünü biliyorum. Ne bekliyorduk? Küçük günahkarlar doğurduk ve küçük günahkarlar uğruna kavga edebilecekleri her şeyi bulmayı severler. Ancak bu karmaşanın ortasında aile birliğini hedeflemek isteyeceğiz. Dikkat edin nişan alın dedim.

Fakat bu birlik mücadelesinin ortasında çocuklarımızı nasıl eğitebiliriz? Yetişkin kızlarımdan biriyle bu konuyu daha derinlemesine düşünürken, yaptığımız bir şeyi beni eskilere götürecek şekilde ifade etti.

“Aile birliği için nasıl bir mücadele verdik?” diye ona sordum.

“Bizi birbirimize karşı nazik olmaya zorladın.” diye cevap verdi.

Ahh! Bu pek de Mesih’e benzer bir yaklaşım olarak görünmüyor. Bu cümle beni geriye götürdü. Zorlama ve nezaket kelimelerini aynı cümlede sıklıkla göremezsiniz.

Bu cümleyi tekrarlarsam yetkililer peşimize düşer mi? Sonuçta çocuklar istemedikleri hiçbir şeyi yapmaya “zorlanmamalı”. Yoksa?

Kızım bunu olumlu anlamda, iltifat olarak söylemişti. Ona ne hatırladığını sordum.

Hatıralar

“Birbirimize kötü davrandıysak özür dilemek zorundaydık. Ama sadece özür dilemedik. Kelimeler kolaydır. Diğer kişi için güzel bir şey yapmamızı sağladın. Belki onların akşam yemeği işini yapmak zorunda kaldık. Belki bir süreliğine en sevdiğimiz oyuncaklarımızdan birini hediye etmek zorunda kaldık. Ya da belki büyüklerin küçüklerle ve oyuncaklarıyla bir süre oynaması gerekti.”

Her ne kadar Sharon ve ben bunu zorunlu bir nezaket olarak düşünmesek de, bunu bir telafi olarak düşündük. Kutsal Yazılar, İncil’deki telafi ilkesini öğretir. Efesliler 4:22-24’e göre ‘eski yaradılışımızı sıyırıp atmamızı, iyiliğini giyinmemizi’ öğretiyor.

Sevgi Eylemleri

Eylemler bize yenilenmiş bir kalp sağlayamasa da, kalbi şekillendirebilir.

Mere Christian’da C.S. Lewis şunları söyledi: “Komşunuzu nerede ‘sevdiğinizi’ düşünerek zaman kaybetmeyin; sadece sevdiğin gibi davran. Bunu yaptığımız anda büyük sırlardan birini buluruz. Birine sevgini gösterdiğinde, çok geçmeden onu gerçekten sevmeye başlayacaksınız.”

Çocuklarımızı aşağıdakilere “zorlamak”:

1. küçük şeylerde öncü olmak.
2. af dilemek
3. Kardeşlerine karşı nazik ve sevgi dolu davranmak ikiyüzlülükle değildir.

Onların kalplerinin kas hafızasını eğitmek ve karakterini inşa etmektir.

Bu prensip kesinlikle küçük çocuklar için daha geçerli olsa da, daha büyükler için de geçerlidir. Ve bu prensibi ne zaman uygulamaya koyacağımız ya da ebeveyn olarak ne zaman bir şeylere karışmamamız gerektiği konusunda bilgeliğe ihtiyacımız olacaktır.

İfade Edici Bireysellik mi?
Bu “ifade edici bireysellik” döneminde çocuklarımızı şu hedefe doğru eğitmeliyiz:  “özdenetimli hizmetkarlık.”

O halde “zorunlu nezaket” ifadesini sevinçle, sevgiyle, şefkatle düşünün. Her ne kadar eğitimli nezaket ifadesini daha çok sevmiş olsam da, onun ifadeleri kesinlikle size uyuyor.

https://www.thedisciplemakingparent.com/forced-to-be-kind/   İzinle kullanılmıştır.  23/10/2021’de erişilmiştir