Bir evliliğin görkemi, ebeveynlerin hazinesi, aile hayatının zenginliği, çocuklardır. Çocuklar, ebeveynlerin içerisinde bir takım erdemler geliştirirler. Örneğin; babaya mahsus sevgi, anneye mahsus muhabbet, adanmışlık ve kendini inkar etme, geleceğe bakma, topluma katılma, bakıp büyütme eylemidir. Çocuklar, ebeveynleriyle birlikte hırslarını sınırlandırırlar, farkları yumuşatır, canları birbirine yakınlaştırır, kendisinin dışında bir ilgi odağı sağlar, çevreye karşı gözlerini ve yüreklerini açarlar. Diri ayna gibi ebeveynlerine kendi erdemlerini ve kusurlarını gösterir, kendilerini değiştirmeye zorlar, onların eleştirilerini hafifletir ve bir kişiyi yönetmenin ne kadar zor olduğunu öğretir. Aile, ebeveynlerini yenilemekte güçlüdür. Sağduyulu ve görevi yerine getiren babanın eskiden tasasız dertsiz bir genç olduğunu kim bilebilirdi? Kim kaygısız genç kızın, kendi çocuğu aracılığıyla sevinç dolu bir teslimiyetle kendini tamamen feda eden bir anne olacağını hayal edebilirdi? Aile hırsı hizmete, cimriliği cömertliğe, zayıfı güçlüye, korkağı kahramana, kaba babaları yumuşak koyunlara ve yufka yürekli anneleri vahşi dişi aslanlara dönüştürür.
Bavink, Family, Sayfa 96-97
