Çocukların ebeveynlerine saygı gösterme borcu var. Ebeveynlerin de çocuklarından böyle bir saygıyı talep etme, bekleme hakkı vardır. Eğer çocuklar bunu ailelerine göstermezlerse, ebeveynlerin onları terbiye etme hakkı da vardır. Çünkü Tanrı ‘annene babana saygı göster’ diye bir buyruk verdi. Çocuklar gençken bu saygıyı, özellikle itaat ile gösterirler – ebeveynlerin yetkisinde olmalıdırlar böylelikle bütün yetkinin kaynağı olan Tanrı’ya teslim olmuş olurlar. ‘Ey çocuklar, Rab yolunda anne babanızın sözünü dinleyin. Çünkü doğrusu budur’ (Ef. 6:1). Bu dünya Tanrı’nındır ve Tanrı’nın yollarına göre bu tür saygı ebeveynlere gereklidir.
Çocuklarım küçükken onların saygı göstermelerini bekledim, hatta talep ettim. Özellikle onların itaat etmelerini. Öncelikle onlara bunun benim değil, Tanrı’nın bir buyruğu olduğunu açıkladım. Eğer onlar Tanrı’ya saygı göstermek isterlerse hem bana hem de annelerine saygı göstermelidirler. Saygı göstermediklerindeyse kimi zaman onları terbiye ederdim. İster bariz bir itaatsizlik ister ses tonu ya da kaş göz hareketleri ile kötü bir tavır sergilediklerinde ya da ‘zamanında, tam olarak ve mutlu bir yürekle’ olmayan bir eylem olduğunda. Bu terbiye Tanrı’nın sözüne saygı duyduğumdan ve çocuklarımı sevdiğimden ötürüdür. Bu her zaman kolay değildi, onlar da her zaman iyi karşılamadılar ama yıllar geçtikçe anlamaya ve doğru davranmaya başladılar. Bazen saygı göstermediklerinde (şükür bu zamanlar daha az!) iyi karşılamaya devam ediyorlar.
Ama çocuklarımın sadece bana saygı göstermelerini istemedim. Saygı iyi bir şey ama yeterli değildi. Geleceğe baktığımda çocuklarımın bir gün benim dostum olacaklarını hayal ettim. Şöyle bir hayal kurdum: onlar beni baba ve dost olarak sevecekler, ben de onları çocuklarım ve dostum olarak seveceğim. Onlar beni takdir edeceklerini, muhabbet edeceklerini, benimle zaman geçirmeyi seveceklerini, aile dinamiği ve bir dost dinamiği ekleyeceğimizi resmettim. Ve bu iki arzunun – saygı ve dostluk – birbirine ters düşmeyip birbirini tamamlayacağına emindim.
Daha büyük, bilge ve tecrübeli dostlarla konuşunca –bu kişiler çocuklarını yetişkin olana kadar başarılı bir şekilde yetiştirdiler – saygı ve sevginin kilit bir nokta ve birbirlerinden farklı olduğunu anlamaya başladım: saygıyı talep edebilirdim ama sevgiyi talep edemezdim. En azından onlarla paylaşmak istediğim sevgi türü söz konusu olamazdı. Yani ‘komşunu kendin gibi seveceksin’ bağlamındaki sevgiyi talep edebilirdim – her insanın başka insanları sevmeye borçlu oldukları gibi – ama ben daha çoğunu istedim. Ben bir dostun başka dosta gösterdiği sevgiyi istedim –derin, karşılıklı ve gönüllü.
Dostlarım böyle bir sevgiyi bekleyebilmem için ona layık olduğumu göstermek gerektiğini anlamama yardım ettiler. Onların güveni, takdiri ve beğenisini kazanmam gerekiyordu, başka dostlardan aynı şeyleri kazandığım gibi. Onlara bir baba ve bir dostun niteliklerini göstermem gerekiyordu. Benim onları Rab’bin terbiye ve öğüdüyle büyütmem için, bir dostun sabrı, yumuşaklığı ve saygısını sunmam gerekiyordu. Bizim ilişkimiz şöyle olması gerekirdi: bir baba olarak onlara örnek olmak ve bir dost olarak onlardan öğrenmek konusunda da hevesli olmam gerekirdi. Bununla birlikte zamanımı onları yetiştirmek ve eğitmek için kullanmam gerekir, aynı şekilde onlarla zaman geçirmekten zevk almak da önemli, esas olarak çocuklarımı çekmem, kazanmam gerekiyordu, ben de kendimin değerli bir dost olabileceğimi kanıtlamak zorundayım. Bu son 19 yıl bunu yapmaya çalışıyordum. Tanrı bana üç çocuk verdi, şimdi ise bana üç dost da veriyor.
Bu arada ebeveynliğin en büyük zevklerinden biri de çocuklarınla bir ilişkiden başka ilişkiye geçerek büyümesidir. Onlarla dost olursun – yani oğulların ve kızların olmasalar da hala onlarla zaman geçirmek istediğini fark edersin. Ayrıca sevincinizi de pekiştirir çünkü çocuklarının seni daha çok sevdiğini fark edersin – sadece anne baba olduğu için değil, dost olarak kazandığın, onların güveni, bağlılığı ve takdirini hak ettiğin için seni sevdiklerini fark edersin.
Bir şarkıda söylendiği gibi sevginin birkaç yüzü var. Ebeveynler ve çocuklar arasındaki sevgi hakkında bu deyim çok doğru. Hem baba olarak hem de dost olarak, hem çocuklar olarak ve güvendiğimiz dost olarak ilişki içinde olmak sevinç ve heyecan getiriyor. Onlar tarafından sevilmek, zorunlu olduğu için değil, istedikleri için sevilmek büyük bir bereket.
https://www.challies.com/articles/the-friendship-between-parents-and-children/ 23/11/2019 erişilmiştir. Yazarın izniyle kullanılmıştır.
