Kızlarım her gece uyumadan önce, birlikte kendileri için dua etmemi isterler. Eğer onları yatırmazsam ya da yatırırken dua etmeyi unutursam er ya da geç merdivende ayak seslerini ve sonra ‘Baba bizimle dua eder misin?’ sorusunu duyacağıma eminim. Bazen bunu yürekten istediklerini, bazen de sanki onlar için dua etmezsem kötü rüya ya da bir gölgenin onları korkutacağına dair batıl inançları olduğunu söylerler. Ne olursa olsun onları asla geri çevirmem.
Bir gece onlarla dua etmek için yanlarına gitmedim. Uzun bir günün sonunda, ebeveynlik ‘görevlerimi’ yerine getirmiş oldum, ‘mesai bitti’ diye düşünüp ‘kendime zaman’ ayırmak istedim. Ardından aniden merdivende ayak sesleri duydum ‘Babacığım bizimle dua etmedin.’
Onları yanıma çağırıp onlarla dua ettim. ‘Öylesine’ bir duaydı. Ne heves ne sevinç ne de güven vardı. Sanki çöp atmaya gitseydim daha istekli olurdum. Onları yatağa gönderdim ve daha önce yapmakta olduğum şeye döndüm. Normal bir ailede, küçük bir andı.
Sonraki sabah uyandıktan sonra Tanrı’nın sözü, Filipililer bölümünü okuyordum. Pavlus mektuba başlarken o kilise için nasıl ve neden dua ettiğini söylüyordu. Pavlus bu kiliseye nasıl dua etmesi gerektiğini öğretmek için açıkça dua hayatını anlatır. Yorum kitabında Dennis Johnson şöyle yazar: “Dua etmeyi nasıl öğrenebiliriz? Bilgiler yardımcı olur ama anahtar örnektir. Başkalarının dualarını dinlerken biz de dua etmeyi öğreniyoruz”.
Bu paragrafta birkaç dakika durdum, sonra yürüyüşe çıktım. Yürürken dua ediyordum, dua ederken yürüyordum ve aniden bu düşünce aklıma geldi: Çocuklarınla dua ettiğinde onlara dua etmeyi öğretiyorsun. Kızlarım önceki akşam merdivenden indiklerinde bunları onlara öğretmem için de bir fırsattı. Onlara; duanın monoton, çabuk, ilgisiz ve mekanik bir şekilde olabileceğini öğrettim. Duanın zevkten daha çok görev olduğunu öğrettim. Aslında deneyimlerimiz sonucunda öğrendiklerimiz her zaman kötü değildir; kaygılarını Tanrı’ya bırakabileceklerini, hatta bırakmaları gerektiğini ve kendi ihtiyaçlarını karşılayacağını da öğrettim. Yine de bu dua bir öğretme fırsatı olsa da bunu yanlış kullandım için pişmandım.
Kızlarım gerçekten nasıl dua etmeleri gerektiğini öğrenmek için gelip ‘Babacığım bize dua etmeyi öğret’ deselerdi o gece örneklediğim şeyden çok daha farklı bir şeyi öğretirdim. Tanrı’ya cesurca ve güvenle, İsa Mesih’in tamamlanmış yaptıklarına güvenerek yaklaşmalarını söylerdim. Hevesle yaklaşmalarını söylerdim. ‘Öylesine’ duaların tehlikeleri hakkında uyarırdım çünkü böyle dualar kolayca batıl inanç dualarına dönüştürülebilirler. Yani aslında daha önceki gece kendi yaptığım şey hakkında onları uyarırdım.
Bu akşam ben onlarla dua etmeye gitmezsem tekrar bana gelecekler. Yine de onlar için ve onlarla dua etme fırsatım olacak. Ama bu sefer bunun sadece bir görevi yerine getirmenin, ya da listeden bir şey silme gibi bir şey olmadığının farkında olarak bunu yapacağım. Çünkü çocuklarımla dua ettiğimde onlara nasıl dua etmeleri gerektiğini öğretiyorum.
https://www.challies.com/christian-living/when-you-pray-with-your-children-you-are-teaching-your-children-to-pray/ 7/1/2022’de erişilmiştir. İzinle kullanılmıştır.
