Babalar, 2025 yılı başlarken, programınız nasıl görünüyor? Program boşlukları çeşitli iş sorumlulukları, seyahat planları ve çocukların etkinlikleri ile doldururken, en önemli şeylere zaman ayırabildiniz mi?
Eşim Candice ve ben kısa bir süre önce önümüzdeki yıl için bir planlama zamanı yaptık. Önümüzdeki yılın önceliklerin de seyahat, evde küçük değişiklikler ve daha birçok kategoriyi ele aldık. Ayrıca çocuklarımızın her birini ayrı ayrı düşünerek ve önümüzdeki yıl karşılaşabilecekleri belirli ihtiyaçları ve fırsatları tahmin etmeye çalışarak zaman geçirdik.
Planlamamızın ikinci bölümünde ailece bir araya geldik ve ortak hedefler ve önceliklerin yanı sıra okuma, fiziksel gelişim ve ruhsal disiplinlerde büyüme için bireysel hedefler hakkında konuştuk. Ayrıca yıl içindeki büyük gezilerimizi planladık ve hafta sonları, tatiller ve okul tatilleri için aklımızda tutmamız gereken geziler ve etkinlikler için beyin fırtınası yaptık.
Ancak yılın ikinci haftasında, başka ihtiyaçlar ve fırsatlar ortaya çıkıp programımızdan talepte bulununca, hedeflerimiz ve önceliklerimiz konusunda ilerleme kaydetmenin zorluğunu şimdiden hissediyoruz. Yılın bu zamanı, planlama zamanımızda çok değerli görünen şeylerin sadece iyi niyetler haline gelmeye başladığı zamandır.
Bir baba olarak bu zorlukla yüzleşirken, ailemiz için kritik öneme sahip olan ve her babayı düşünmeye teşvik ettiğim iki adanmışlığı hatırladım: aile öğrenciliğini bir öncelik olarak korumak ve rutininizi en önemli şeyleri yerine getirecek hale getirmek.
Öğrenci Yetiştirme Önceliği
Aile öğrenciliğini bir öncelik olarak korumam gerektiğini biliyorum çünkü bu, bazı zaman yönetimi uzmanlarının “önemli ama acil değil” olarak tanımladığı kategoriye giren taahhütlerden biri. İlişki kurmak, egzersiz yapmak ve başkalarına hizmet etmek gibi, bunu yapmak önemlidir, ancak son teslim tarihleri, sözleşme yükümlülükleri ve zamana duyarlı görünmesini sağlayan diğer baskılarla aynı aciliyete sahip değildir. Ebeveynler (özellikle de babalar) çocuklarını “Rab’bin terbiyesi ve öğüdüyle” yetiştirmeye yönlendirilmişlerdir (Efesliler 6:4). Bu sahip olduğum en önemli önceliklerden biri, ancak iş, okul adanmışlıkları ve okul sonrası faaliyetlerin talepleri daha aciliyetle baskı yapma eğilimindedir.
Bu nedenle, aile programımızda önemli olan öğrenci yetiştirmeye zaman ayırarak aciliyet katmam gerektiğini biliyorum. Bu da bu faaliyeti diğer aile faaliyetleriyle karşılaştırmak ve neyin en önemli olduğunu belirlemek anlamına geliyor.
Chap Battis, The Disciple-Making Parent adlı kitabında aile takvimlerini sıklıkla dolduran şeyleri anlatıyor: “Etrafımızda çocuklarının futbol antrenmanı, hokey antrenmanı (sabah 5’te başlama saati olur mu?), akademik ilerleme ve müzik dersleri (aynı anda iki enstrüman olur mu?) için insanüstü fedakarlıklar yapan ebeveynler var.” Şöyle devam ediyor: “Biz de onları takip etmek için ayartılabiliriz. Çocuklarımızı öğrenci olarak yetiştirmeye sözde önem versek de, faaliyetlere öncelik vermeye başladığımızda gerçekler ortaya çıkar.”
Battis, ebeveynlerin neyin en önemli olduğuna karar vermeleri gerektiğini vurguluyor:
Elçi Yuhanna, “Benim için, çocuklarımın gerçeğin izinden yürüdüklerini duymaktan daha büyük bir sevinç olamaz!” (3.Yuhanna 1:4) diye yazarak ruhsal çocukları için yüreğini ifade etmiştir. Meselenin özü burada yatmaktadır: Aile öğrenciliğinin ilk savaş alanı çocuğumun kalbi değil, benim kalbimdir. Her ebeveyn, çocuğunun cennete mi yoksa “Harvard ”a mı kabul edilecek. Hangisiyle daha çok ilgilendiğine karar vermelidir. Hepimizin “Harvard ‘ları vardır -çocuklarımız için arzu ettiğimiz dünyevi başarılar, ama asıl soru şudur: ’Benim için en önemlisi hangisi?” Her ebeveyn cümleyi şöyle bitirmelidir: “Benim için en büyük sevinçim….” Burada önceliklerle ilgili zorluğun genellikle iyiye karşı kötü değil, iyiye karşı daha iyi olduğunu vurgulamak isterim. Sınırlı miktarda zaman, enerji ve para verildiğinde, neyi seçeceksiniz?
(The Disciple-Making Parent: A Comprehensive Guidebook for Raising your Children to Love and Follow Jesus Christ, 17.)
Rutinin Kuvveti
Candice ve ben öğrenci yetiştirmeyi bir öncelik olarak korumaya çalıştıkça, bunun rutinimizin bir parçası olması gerektiğini fark ettik. Bu sadece ara sıra yaptığımız iyi bir niyet olamaz. Egzersiz, okuma ve daha fazlası söz konusu olduğunda rutinlerin gücünü gördük. Atalet size karşı çalıştığı için ilk başta başlamak çaba ve sebat gerektirir, ancak daha sonra bir rutin kendi ataletini kazanabilir. Bunu, aile yemeği rutinimize Kutsal Kitap okuma ve düşünme zamanını katmaya çalıştığımızda gördük. Çocuklarımız bunu tam olarak anlamadılar ve üç yaşındaki çocuğumuz özellikle huzursuz ve dikkati dağınık görünüyordu. Ancak biz devam ettikçe, çocuklarımız bu zamanı beklemeye başladılar. Bir hafta içinde, üç yaşındaki çocuğumun hiç istemeden Kutsal Kitabımı aldığını ve akşam yemeğinden sonra ibadetlere hazır olması için tabağımın üzerine koyduğunu görmek teşvik vericiydi.
Geçtiğimiz birkaç yıla baktığımızda, çocuklarımızın yaşamlarındaki en iyi meyvelerden bazılarının yemek zamanı adanmışlıklarının yanı sıra bireysel kahvaltı adanmışlık zamanları, akşam duası ve rutin haline gelen diğer adanmışlık taahhütlerinde büyüdüğünü görüyoruz.
Her aile öğrenci yetiştirmeye yer açmak için kendi zorluklarını yaşayacaktır. Eninde sonunda her birimiz programlarımızı, önceliklerimizi ve rutinlerimizi alçakgönüllülükle Tanrı’ya teslim etmeli ve Ruh’un bilgeliğinin ve gücünün bizi en önemli şeylerde sadık olmaya yönlendirmesi için dua etmeliyiz.
https://truth78.org/blogs/blog/prioritize-family-discipleship-in-the-year-ahead 12/2/2025’te ulaşılmıştır. İzinle kullanılıyor
