Ankara’da kış, pek de masallardaki gibi değildi. Hava soğuktu ve binaların arasında gri bir pus vardı. Kar yağsa bile hemen eriyordu. Kar taneleri yere düşer düşmez kayboluyordu ama yine de kar, şehirde tatlı bir heyecan yaratıyordu. Sokaklar kalabalık, vitrinler ışıltılıydı. Caddeler ve mağazalar ışıklarla süslenmişti. Her köşede yılbaşı şarkıları çalıyor, insanlar ellerinde paketler, bir yerlere yetişmeye çalışıyordu. Birçok kişi yaklaşan yeni yılı kutlamak için hazırlıklara başlamıştı.

Kimileri sokak lambalarına asılan yıldız süsleri izleyip pastanelerden yayılan tarçın ve zencefil kokusunun tadının çıkararak, karın yağışında sıcak içeceklerini yudumluyordu. Kimileri içinse sıradan bir gündü. O sabah, altı yaşındaki Mira ve ikizi Deniz, evlerinin penceresinden dışarıyı izliyorlardı. Gökyüzü gri bulutlarla kaplıydı.

“Keşke dağlarda olduğu gibi, burada da çok kar yağsa,” dedi Mira iç geçirerek. Deniz hemen karşılık verdi: “Dedemlerin evinde kesin çok kar yağmış hatta tutmuştur bile… Şimdi orada olmak vardı, seninle karlar içinde yuvarlanıp kartopu savaşı yapabilirdik.”

Tam o sırada ikizlerin aralarında konuştuklarına kulak misafiri olan anneleri odaya girdi. Yüzünde kocaman bir tebessüm ve elinde iki küçük çanta vardı. “Çocuklar haddi hazırlanın bakalım, hem de size güzel bir haberim var!” dedi neşeyle. Mira merakla sordu: “Ne haberi anne?” “Bu yıl Noel’i dedeniz ve anneannenizle birlikte geçireceksiniz,” diye yanıtladı annesi. “Kartepe’ye gidiyoruz!”

Mira ve Deniz şaşkınlıkla birbirine baktılar, sonra sevinçle bağrıştılar: “Gerçekten mi? Karda yürüyebilecek miyiz? Göl donmuş mudur?” Annesi gülerek başını salladı. “Her yer karlar altındadır şimdi. Üstelik anneanne ve dedeniz sizi görünce çok mutlu olacak.”

Çocuklar eşyalarını hazırladıktan sonra uzun sürecek olan yolculukları heyecanla başladı. Şehirden çıktıklarında, yolların kenarındaki gri binaların yerini yavaş yavaş çam ağaçları almaya başladı. Yolu izleyen Mira, dalların üzerindeki ince kar tabakasını görünce heyecanla seslendi: “Bak Deniz, kar yağmış bile!”

Araba dağa tırmandıkça manzara değişiyordu. Ufukta beyaz tepeler görünmeye başladı, yollar kıvrılarak küçük kasabalardan geçiyordu. Bazı yerlerde renkli ışıklar, pencerelere asılmış kırmızı kurdeleler ve kapı önlerinde ışıklarla süslenmiş çam ağaçları vardı. Annesi gülümseyerek açıkladı: “Yılbaşı yaklaştığı için pek çok yer süslenmiş. Ama bizim için asıl kutlama Noel, İsa Mesih’in doğuşu biliyorsunuz değil mi?”

Mira başını salladı, sonra merakla ekledi: “Anne, peki neden Noel ve Yılbaşı kutlamaları çoğu zaman karıştırılıyor?”

Annesi hafifçe gülümseyip cevap verdi: “Miracığım… Dışarıdaki pek çok insan Noel Bayramı’nın İsa Mesih’in doğuşu olduğunu bilmiyor. Bu nedenle Yılbaşı kutlamasının dine bağlı bir kutlama olduğunu düşünüyorlar. Oysaki Yılbaşı kutlaması yeni yılın gelişinin kutlanmasıdır. 31 Aralık’ta takvimin değişimiyle yeni bir yıla başlandığı için herkesin kutlayabileceği bir gündür. İsa’nın doğuşunun kutlanması ise, 24 Aralık’ın 25 Aralık’ a bağlandığı zamandadır. Kısacası çocuklar… kutlama nedenleri de tarihleri de tamamen farklıdır.”

Mira onaylayan bakışlarla “Şimdi daha iyi anlıyorum… Noel kurtarıcımız İsa’nın doğumu, Yılbaşı ise yeni bir yılın gelişi.” Annesi tebessümle dikiz aynasından Mira’ya bakarak “İkisinin farkı aslında bu kadar basit. Yine de bu ay boyunca Kartepe’deyken aklınıza gelen başka sorular olursa çekinmeden dedenize ve anneannenize sorabilirsiniz.” dedi.

Kartepe’ye vardıklarında, kasabanın meydanında kurulan yılbaşı pazarı onları karşıladı. Havada mis gibi, sıcak çikolata ve fırından yeni çıkmış kurabiye kokuları birbirine karışıyordu. Tezgâhlarda el yapımı oyuncaklar, ağaç süsleri, renkli mumlar ve parlak hediye paketleri vardı. Sokak boyunca uzanan ışık zincirleri, kocaman çam ağaçlarını sarıyor, dallarına minik parlak toplar, simli yıldızlar ve renkli kurdeleler asılıyordu. Her ağaç farklı renkte ışıklarla parlıyor, altındaki küçük hediye kutuları masalsı bir görüntü oluşturuyordu.

Meydanın yanında da çocuklar, kalın atkılarına sarınmış, parkta kardan adam yapıyor ve kartopu oynarken kahkahalar atıyorlardı. Bazı çocuklar, kamelyada sıcak çikolatalarını yudumluyor, bazıları da ışıklarla süslenen ağaçların arasında koşturuyor ve saklambaç oynuyorlardı. Kış soğuğu dışarıyı buz gibi yapmış olsa da insanların içi sevinç ve neşeyle ısınıyordu.

Mira ve Deniz, annelerinin elini tutarak pazardaki kalabalığın arasından geçtiler. Bir köşedeki çiçek tezgâhı dikkatlerini çekti. “Anne, bak! Ne kadar güzelmiş!” dedi Mira kırmızı ve yeşil yapraklı saksı çiçeğini göstererek. Tezgâhtaki kadın gülümsedi ve açıklamaya başladı: “Bu çiçek, Atatürk Çiçeği olarak bilinir. Her yıl bu zamanlarda sıkça satılır, sevgiyi ve umudu simgeler.” Deniz hemen: “Anne bu her Noel sezonunda aldığımız Noel çiçeğimiz değil mi?” dedi annesine bakarak.

Annesi, “Evet Denizciğim… Bu yıl da anneanneniz için almaya ne dersiniz?” İkizler aynı anda kafaları ile onay vererek “Evet! alalım… anneannem çok mutlu olur!” dediler. Özenle kâğıda sarılmış küçük bir Noel çiçeğiyle arabaya binip evin yolunu tuttular.

Kar yağışı, dağ yolunda ağır ağır ilerlerken daha da artmıştı. Arabanın farları, yoğun kar tanelerinin arasından zar zor görünüyordu. Mira camın buğusuna parmağıyla küçük kalpler çiziyor, Deniz de yanındaki karla kaplı ağaçları saymaya çalışıyordu. Sonunda dedelerinin dağ evine vardılar. Ev, ormanın içinde, iki katlı, çitlerle çevrilmiş, bembeyaz karların arasında fark ediliyordu. Bacadan duman tütüyor, pencereden yayılan ışıklar beyaz karın üzerinden süzülüyordu. Çocuklar arabadan iner inmez yüzlerine soğuk bir rüzgâr çarptı. Ama bu rüzgâr onların heyecanlarını azaltmadı.

Dede kapıyı açarak, dışarıdaki soğuğu bir anda unutturan sıcacık bir gülümsemeyle onları karşıladı. İçeriden şöminenin çıtırtısı duyuluyor, sıcaklık adeta kapıdan dışarı taşıyordu. Yanmış odun ve taze pişmiş elmalı turtanın kokusu, evi baştan uca doldurmuştu. Bu koku, çocukların her yıl sabırsızlıkla beklediği, yalnızca dedelerinin evine ait bir kokuydu.

“Hoş geldiniz çocuklar!” dedi dede, kollarını açarak diz çöktü ve onları kucakladı. Dedenin yün kazağının kokusu ve sıcaklığı, kendilerini güvende hissettiren bir battaniye gibiydi. Uzunca sarılarak özlem giderdiler. Anneanneleri de hemen ardından geldi, omuzlarında kendi ördüğü kalın yün şalı vardı. “Ah, benim miniklerim!” dedi sevinçle. “Ne güzel sizi görmek!”

Mira küçük saksıyı uzattı. “Sana Noel çiçeği getirdik, anneanne!” Anneannelerinin gözleri parladı. Çiçeği ellerine alıp sevgiyle baktı. “Bu çiçek bana hep ailemi hatırlatır,” dedi duygulanarak. “Şimdi siz de buradasınız, kalbim sevinçle doldu. Bu harika hediye için size teşekkür ederim yavrularım.”

Tam o anda dışarıda kar taneleri dans etmeye başladı. Ev sıcacık, dışarısı bembeyazdı. Noel zamanı artık onlar için başlamıştı.

Ertesi sabah, Mira ve Deniz yataklarından heyecanla fırladılar. Hâlâ anneannelerinde olduklarına inanamıyorlardı; çünkü o gün evi birlikte Noel için hazırlayacaklardı ve bu düşünceyle sevinçle dolup taşıyorlardı. Anneanneleri onları mutfağa çağırdı: “Haydi bakalım, bugün kahvaltıdan sonra evi temizleyip Noel için hazırlayacağız,” dedi gülümseyerek. “Önce her şeyi toplamalıyız, sonra süsleme zamanı!”

Çocuklar süpürgeleri ve bezleri alıp işe koyulan anneanne ve dedelerine yardım etmeye koyuldular. Mira tozları silen anneannesine yardım ederken, Deniz de evi süpüren dedesine yardım için paspas yaptı. Ev temizliği bittikten sonra sıra çam ağacını kurmaya geldi.

Dedeleri kocaman çam ağacını salonun köşesine yerleştirdi ve anneanneleri ışıkları dikkatle ağaca ve salonun bazı köşelerine sardı. Mira ile Deniz minik el yapımı süsleri ve renkli topları dallara astı. Ev artık parlak, ışıklı ve sıcak bir masal diyarı gibi görünüyordu.

Mira melek süsünü ağaca asarken heyecanla anneannesine seslendi: “Bak anneanne, ne kadar güzel!”

Anneannesi gülümseyerek başını salladı: “Evet tatlım, ama en önemli dekorumuz henüz yerini almadı.”

‘’Hangi dekorumuz anneanneciğim?” diye sordu Mira. ‘’Her sene kullandığımız harika bir öyküyü anlatan dekor desem hatırlar mısın?” “Aaa… Evet! Doğuş sahnesi olan dekorumuz değil mi?” diye yanıtladı Deniz.

“Aferin iyi hatırladın Denizciğim… Dedenizin yanındaki kutunun içinde.” dedi anneanne. Konuşulanları duyan dede ikizleri yanına çağırdı.

İkizler heyecanla şöminenin yanında, masanın üzerinde duran kutuya gözlerini diktiler. Dede çocukların heyecanını fark ederek elini kutuya uzattı ve kutuyu açarken konuşmaya başladı: “Çocuklar, bu kutunun içinde çok özel bir şey var. Ama önce size özel bir konudan, uzun zaman önce bir peygamberin yani Tanrı’dan haber getiren kişinin gördüğü işaretten bahsetmek istiyorum. Yeşaya adında bir peygamber, binlerce yıl önce Tanrı’nın en büyük hediyesinin Biricik Oğlu’nun geleceğini haber vermişti. Bu hediye, bir gün dünyaya gelecek ve insanlara sevgi, umut ve sevinç getirecekti. O’nun adı ‘İmmanuel’ olacaktı; İmmanuel ‘Tanrı bizimle’.” demektir.

Mira merakla sordu: “Dedecim, bu hediyeyi biraz daha açıklar mısın?”

Dede gülümsedi: “Tabii Mira. İşte bu kutu, o hediyeyi hatırlatan ve anlatan figürlerle dolu. Şimdi gelin, kutuyu masanın üzerine koyalım.”

Mira ve Deniz kutuyu dikkatlice masanın üzerine koydular. İçinde küçük ahşap figürler vardı; bebek İsa, Meryem, Yusuf, çobanlar, yıldız bilimciler ve hatta birkaç hayvan… Dede hemen anlatmaya başlamadı. Gülümseyerek torunlarına dönüp; “Çocuklar bu figürlerin her birinin özel bir hikâyesi var,” dedi. “Hepsini bir anda anlatmayacağım; çünkü onlar bize Noel yaklaşırken sırayla kendi hikâyelerini fısıldayacaklar. Şimdilik yalnızca kutuyu yerine koyalım. Evimiz hazır, yüreklerimiz de öyle. Artık İsa’nın doğuşunu yani Noel’i kutlamaya yavaş yavaş hazırlanıyoruz.”

Ev ışıl ışıldı, çam ağacı süslenmiş, dışarıda kar yağıyordu. Mira ve Deniz hem evi hem de kalplerini Noel’e hazırlamanın huzurunu yaşıyorlardı.

Mira bu çok özel bir an diyerek atıldı: “Dede, bu çok güzel… Biz de figürlere dokunabilir miyiz?” Deniz ekledi: “Evet, ben de isterim!”

Dede “Tabii ki dokunabilirsiniz ama zamanı geldiğinde sırasıyla figürleri yerlerine yerleştireceğiz.” dedi. Biraz incelemelerine izin verdikten sonra kutunun kapağını kapattı.

Sabah kar yağışı durmuş, Kartepe kasabası bembeyaz bir sessizliğe bürünmüştü. Evde yalnızca mutfaktan gelen hafif bir mırıltı duyuluyordu.

Anneanneleri, sabah kahvaltısını hazırlarken yumuşak sesiyle şöyle söylüyordu: “Rab'bin sarsılmaz sevgisi hiç eksilmez, Hiçbir zaman azalmaz, tükenmez. İnayetini her sabahında Rab yeniler, yeniler, Sadakati ne büyük...”

Mira ve Deniz bu sesi duyunca yüzlerinde gülümsemeyle uyandılar. “Anneannemiz ezgiler söylüyor!” dedi Deniz heyecanla. Koşarak mutfağa gittiklerinde, anneannelerini elinde çaydanlıkla ezgi söylerken buldular. “Günaydın canlarım,” dedi anneanne gülümseyerek. “Hadi bakalım, bugün sofrayı birlikte kuralım.”

Üçü birlikte kahvaltı sofrasını hazırladılar. Dedeleri ise şömine için odunluktan odun getirmeye gitmişti. Mira reçelli ekmekleri tabaklara koydu, Deniz çatal bıçakları dizdi, anneanneleri de yeni demlenmiş çayı çaydanlıkla masaya yerleştirdi. Ev, kızarmış ekmek kokusu ve ezginin sıcaklığıyla dolmuştu. Tam sofraya oturacaklardı ki kapı çalındı. Anneanneleri kapıyı açtı, karlı merdivenlerin önünde gülümseyen Meral Teyze duruyordu. Meral Teyze anneannelerinin çok sevdiği, yalnız yaşayan komşusuydu.

“Günaydın!” dedi neşeyle. “Size sıcak tarçınlı ve elmalı kurabiyeler getirdim. Sabah kahvaltısında tatlılık olsun diye düşündüm.” Sepetinde tarçınlı ve elmalı kurabiyeler vardı. Anneanne sevgiyle ona sarıldı. “Meral, ne güzel düşünmüşsün. Gel, içeri bize eşlik et.”

Meral Teyze içeri girip kurabiyeleri masaya koydu. “Üstelik çocuklar için de küçük bir sürprizim var,” dedi göz kırparak. Sepetinden iki minik paket çıkardı; biri kırmızı diğeri yeşil kurdeleliydi.

Mira ve Deniz heyecanla teşekkür edip hediyelerini açtılar. Hediye paketinden çıkan el yapımı biri geyikli, diğeri kardan adamlı anahtarlık ikizleri çok mutlu etti. Meral Teyze gülümseyip başlarını okşadı. Ve hep beraber kahvaltı masasına oturdular.

Meral Teyze çayını bitirip kapıya yöneldi ve el sallayarak onlara veda etti. Kapı kapandıktan sonra Mira; “Ne kadar tatlı biri! Ona biz de bir şey hazırlayalım mı?” Deniz hemen başını salladı. “Evet! Meral Teyze’ye güzel bir sürpriz yapalım!”

Kahvaltıdan sonra Mira renkli kalemlerle Meral Hanım için güzel bir kart yaptı, üzerine yıldızlar çizdi. Deniz de küçük bir kozalağı özenle süsleyip paketledi. Montlarını ve botlarını giyerek atkılarını boyunlarına sardılar. Meral Hanım’ın evine doğru yola koyuldular. İkisi birlikte Meral Teyze’nin evine gidip kapısını tıklattılar. Meral Teyze kapıyı açıp çocukları görünce gülümsedi. Çocuklar hediyeleri uzatınca, Meral Teyze’nin içi bir anda sıcacık oldu. Teşekkür etti ve onları sevgiyle kucakladı.

Mira ve Deniz merakla, “Can bugün gelecek mi?” diye sordular. Can, Meral Teyze’nin torunuydu ve geçen seneden beri iyi arkadaş olmuşlardı. Birlikte zaman geçirmekten keyif alıyorlardı. Meral Hanım; “Ah çok tatlısınız, Can bu hafta maalesef gelemeyecek. Ama merak etmeyin, gelecek hafta burada olacak. Eminim sizi gördüğüne çok sevinecek.” Sonra kapının önünde üşümesinler diye çocukların atkılarını düzeltti, ikisini de kucakladı ve el sallayarak ikizleri uğurladı.

Akşam olunca, kar yeniden yavaş yavaş yağmaya başladı. Mira ve Deniz battaniyelerine sarılıp şöminenin karşısında kıkırdıyorlardı. Dede elinde küçük kutusuyla yanlarına geldi. “Hatırlıyor musunuz,” dedi gülümseyerek, “dün size Yeşaya peygamberden bahsetmiştim. O, bir gün Tanrı’nın en büyük hediyesinin geleceğini söylemişti. İşte şimdi, o hediyenin dünyaya nasıl geldiğine birlikte bakalım.” Dede kutudan bir melek figürü çıkardı. Meleğin kanatları hassas oyma işçiliği ile yapılmış ve cilası ışıkta parlıyordu. “Bu melek, dünyaya umut getiren bir haberi taşıyordu.” diye anlatmaya başladı dede.

Mira merakla sordu: “Ne haberi dedeciğim?” Dede gülümsedi; “Bir zamanlar Nasıra adlı küçük bir kasabada, Meryem adında genç bir kız vardı. Bir gün Tanrı, meleği Cebrail’i ona gönderdi. Melek, ‘Selam sana Meryem! Rab seninledir,’ dedi. Meryem şaşırdı ve biraz korktu. Ama melek, ‘Korkma Meryem,’ dedi. ‘Tanrı seni seçti. Sen bir oğul doğuracaksın, adını İsa koyacaksın. O, Tanrı’nın Oğlu olarak adlandırılacak.’”

Dede figürü elinde çocuklara göstererek, devam etti: “Meryem, ‘Bu nasıl olur?’ diye sordu. Melek ona, ‘Tanrı’nın gücü seninle olacak. Çünkü Tanrı’nın yapamayacağı hiçbir şey yoktur,’ dedi. Ve Meryem tüm kalbiyle, ‘Ben Rab’bin kuluyum. Bana dediğin gibi olsun,’ diye cevap verdi.”

Şömine çıtırdarken dede gözlerini torunlarına çevirdi: “İşte çocuklar,” dedi yumuşak bir sesle, “O gün Tanrı’nın ışığı Meryem’in kalbinde parladı. O korkmadı, Rabbine güvendi. Ve o güvenle Rab’be umut bağladı.” Dede meleği süslü ağacın yanındaki masaya yerleştirdi. “Hikâyenin devamı yarına” diyerek kutunun kapağını kapattı.

Sabah erkenden Mira heyecanla pencereden dışarı baktı. “Bugün kış şenliğimiz var!” diye bağırdı. “Kar kaleleri yapacağız, hatırlıyor musun Deniz?” Deniz, yorganın altından başını çıkarıp gülümsedi. “Evet! En büyük kaleyi biz yapacağız!” Ama kahvaltıdan hemen sonra anneanneleri üzülerek haber verdi: “Canlarım… belediye bugün yolları kapatmış. Kar çok fazla yağdığı için şenlik iptal olmuş.”

Mira’nın omuzları düştü. “Ama biz bütün bir hafta hazırlandık…” Deniz suratını buruşturdu. “Bugün bizim için hiç eğlence kalmadı!” Dede salonda gazetesini okurken bir yandan da onları dinliyordu. Yanlarına geldi, ellerini ceplerine soktu ve yumuşak bir sesle sordu: “Ne oldu bakalım, neden yüzler asık?” Mira içini çekti. “Şenlik iptal oldu dede. O kadarda heyecanla bekledik. Boşuna bekledik.” Dede gülümsedi. “Boşuna mı dersin? Beklemek bazen bir armağandır. Hadi, bugün kendi küçük şenliğimizi burada yapalım. Belki Tanrı’nın bizim için başka planları vardır.”

Çocuklar önce isteksizdi ama sonra dede onlara bahçede küçük bir kar evi yapmayı önerdi. Birlikte kardan ev ve kardan bir adam yaptılar, sonra kar topu savaşı ile eğlenceyi sonlandırdılar. Soğuk olmasına rağmen uzunca bir süre dışarıda kalmışlardı. O kadar eğlenmişlerdi ki üşüdüklerini bile anlamamışlardı. Eve girdiklerinde sıcak çikolata hazırdı. Geçirdikleri eğlenceli gün için Tanrı’ya şükürler sunarak sıcak çikolatanın tadını çıkarmaya devam ettiler.

Mira “Belki de bugün şenliğe gitmek yerine birlikte çok daha güzel zaman geçirmiş olabiliriz.” dedi düşünceli bir sesle. Dede gülümsedi. “İşte bu, Tanrı’nın hediyesi. Tanrı’ya güvenmek, doğru zamanı bulmaktır.”

Akşam olunca, şömine çıtırdayarak yanarken, dede küçük kutusunu yine açtı. Bu kez içinden küçük bir tahta parçası çıkardı. “Bu Yusuf’un hikayesini hatırlatıyor bana,” dedi. “Yusuf bir marangozdu. Sessiz, çalışkan ve yüreği doğru bir adamdı.” Mira merakla sordu: “O da Tanrı’ya güvenir miydi dede?”

Dede başını salladı. “Bakalım öyküden anlayabilecek miyiz? Meryem’in Yusuf’a Tanrı’dan bir bebek taşıdığını söylediğinde, Yusuf ne yapacağını bilememişti. Meryem’i utandırmak istemedi, sessizce ondan ayrılmayı düşündü. Ama o gece Tanrı Yusuf’a bir melek gönderdi. Melek rüyasında ona şöyle dedi: ‘Yusuf, korkma. Meryem’i eş olarak almaktan çekinme. Çünkü onun karnında büyüyen çocuk, Tanrı’nın Ruhundandır. O çocuğa İsa adını vereceksin, çünkü halkını kurtaracak.’”

Deniz dikkatle dinliyordu. “Peki Yusuf ne yaptı?” “Sabretti,” dedi dede. “Tanrı’ya güvenmeyi seçti. Kendi planlarını bırakıp Rab’bin planına razı oldu. O güven, ona sevinç getirdi.” Mira sessizce battaniyesine sarıldı. “Biz de bugün sabrederek Tanrı’ya güvendik, değil mi?” “Evet,” dedi dede gülümseyerek. “Ve tıpkı Yusuf gibi, Tanrı’ya güvenmeyi öğrendiniz.”

O gece kar yeniden yağarken, dede tahta parçasını melek figürünün yanına masaya koydu. “Bu tahta parçası Yusuf’un Tanrı’ya güvenini simgeliyor,” dedi. Usulca kutunun kapağını kapattı.

Kar bir gün boyunca hiç durmadan yağmıştı, ama sabah güneşle birlikte kasaba yeniden canlanmıştı. Belediye çalışanları yollarda karları küremeye başlamış ana yolları ulaşıma açmışlardı. Dede, koltuğuna oturmuş sabah haberlerini izliyordu. Elinde çayını yudumlarken gülümseyerek ikizlere seslendi: “Günaydın! size güzel bir haberim var! Şenlik bugün yapılacakmış!”

Mira ile Deniz hemen odalarından koştular. “Gerçekten mi, dede?!” diye bağırdılar heyecanla. “Evet,” dedi dede. “Kasaba meydanında olacak şenlik.” Anneanneleri mutfaktan seslendi: “Atkılarınızı, eldivenlerinizi unutmayın! Hava hâlâ çok soğuk.” Kahvaltılarını yaptılar ve hızla hazırlanarak üçü birlikte arabaya bindiler. Yollar karla kaplı, ağaçlar bembeyazdı. Kasabanın kestirme yolunda ilerlerken araba birden sarsıldı ve durdu. Dede kaşlarını çattı. “Hmm… galiba tekerlek kara saplandı.”

Deniz endişeyle sordu: “Dede, şimdi gidemeyecek miyiz?” Dedesi sakin bir gülümsemeyle cevap verdi: “Olur mu öyle şey? Biraz sabırla hallederiz.” Mira hemen dışarı atıldı. “Ben de yardım ederim!” Küçük elleriyle karları temizlemeye başladı. Deniz de Mira’ya yardım etti. Dedeleri de karları temizleyip lastikteki zincirleri düzeltti. Arabaya binip motoru çalıştırdı. Birkaç denemeden sonra tekerlek karda saplandığı yerden kurtuldu ve ana yola çıkabildiler. Deniz sevinçle bağırdı: “Gittikçe yaklaşıyoruz!”

Dede başını salladı: “Evet, bazen yolculuklar uzar ama pes etmezsen genelde hedefe varırsın.” Kasaba meydanına vardıklarında ışıklar yanmış, müzik sesleri yükselmişti. Çocuklar sahada buz pateni yapıyor, bazıları sahlep içiyor, bazılarıysa hediyelik eşya tezgâhlarını geziyordu. Mira ve Deniz de gün boyu diğer çocuklarla buzda kayarak eğlendiler, kartopu oynadılar, sıcak sahleplerini yudumladılar. Doyasıya keyif aldıkları bir gün geçirdiler.

Akşam eve döndüklerinde, tenceredeki mis gibi yemek kokusu onları karşıladı. Anneanne mutfakta akşam yemeğini hazırlarken dede, sehpanın üzerine bir harita serdi. Kutusundan iki yeni figür çıkardı. “Bugün yolda sabırla ilerlediniz,” dedi gülümseyerek. “O yüzden bugünün hikâyesi tam size göre.” Mira ve Deniz hemen dedelerinin yanına oturdular. “Yusuf ile Meryem’in yolculuğunu anlatacağım size,” dedi dede. Deniz merakla eğildi: “Onlar nereye gidiyordu, dede?” “Beytlehem’e,” dedi. “O günlerde Roma İmparatoru, herkesin doğduğu şehirde sayım için kaydolmasını istemişti. Bu yüzden Yusuf, Meryem’i yanına alıp Nasıra’dan yola çıktı. Meryem o sırada hamileydi… Tanrı’nın en büyük hediyesini, İsa’yı taşıyordu. Doğum zamanı da yaklaşmıştı.”

Mira düşünceli bir sesle sordu: “Peki onların arabası yok muydu? o kadar yolu nasıl gittiler dede?” Dede gülümsedi, kutudan bir eşek figürü çıkardı. “Muhtemelen yürüyerek ve bazen bir eşeğin yardımıyla. O zamanlar insanlar uzun yolları sabırla, yavaş yavaş kat ederdi.”

Mira sessizce figürlere baktı. “Demek onların yolu da kolay değildi…” “Evet,” dedi dede. “Uzundu, yorucuydu, ama Tanrı onlarla birlikteydi. Adım adım, sabırla ilerlediler. Çünkü Tanrı’ya güvenebileceklerini biliyorlardı.” Deniz gülümsedi. “Tıpkı bizim gibi… bugün arabamız kara saplandığında bile yola devam edebildik.” Dede gülümsedi. “Evet tatlım. Bazen Tanrı bizi yola çıkarır; ne olacağını bilmesek de yol boyunca bizimledir.” Şöminenin sıcak alevleri yüzlerini aydınlatırken Mira fısıldadı: “O’na güvenince, doğru yolu buluruz.” Dede, Mira’nın omzuna dokundu: “İşte en güzel yolculuk budur; Tanrı’ya güvenerek O’nunla yürümek.”

Bazen en sessiz sabahlar, Tanrı’nın kalbinden gelen en derin mesajları taşır. O sabah da öyle bir sabahtı. Mira, kış şenliğinden aldığı kar küresini dizlerinin üstüne koymuş, dikkatle izliyordu. İçinde küçük bir ev, etrafında dönen kar taneleri ve minik bir sokak lambası vardı. Küre her çevrildiğinde ışık camdan yansıyor, odanın duvarlarında pırıltılı bir dans başlıyordu.

Deniz yanına geldi. “Bir kez de ben bakabilir miyim?” dedi merakla. Mira tereddüt etti ama sonra uzattı. “Tamam ama dikkat et, bu benim için çok değerli.” Deniz gülümseyerek küreyi salladı. Ama o anda, cam küre birden elinden kayıverdi. Bir anlık derin bir sessizlik oldu... ardından çaaaat!

Küre yere düştü, binlerce küçük ışık gibi kırık camlar yerde parlıyordu. Kürenin içindeki küçük ev de ikiye ayrılmıştı. Mira’nın dudakları titredi. “Onu… kurtaramayız artık paramparça oldu,” dedi üzüntüyle. Deniz’in gözleri doldu, hiçbir şey diyemedi.

O sırada dede sessizce yanlarına geldi. Diz çöküp cam kırıklarını dikkatle topladı. Bir parçayı eline alıp ışığa tuttu; güneş camdan geçince yere gökkuşağı gibi bir yansıma vurdu. Kürenin içinde ikiye bölünen evi de eline alarak; ‘’Çok gösterişli bir evdi ama artık kırık bir ev.’’ diyerek kenara koydu. “Bazen bir şeyler kırılır,” dedi yumuşak bir sesle, Gösterişli ve özel olsalar da.” Mira sustu. Deniz de sessizce yere baktı. Dede kırık parçaları da küçük bir kavanoza koydu ve kaldırdı.

O akşam, herkes yine ateşin etrafında toplanmıştı. Dede Noel figürleriyle dolu olan kutuyu eline aldı. Yavaşça kapağını açtı, bu kez içinden en büyük parça olan ahır figürünü çıkardı. “Bugün size özel bir evden bahsedeceğim,” dedi. “Bakın çocuklar,” diye ekledi figürü masaya yerleştirirken, “Meryem ve Yusuf da uzun bir yolculuğun sonunda Beytlehem’e vardılar. Ama o bölgeye çok fazla insan geldiği için, hiçbir han onları kabul etmedi.”

Deniz kaşlarını çattı. “Han ne demek, dede?” “Yolcuların dinlendiği yer,” dedi dede gülümseyerek. “Küçük bir otel gibi düşünebilirsin.” Sonra devam etti: “Odalar doluydu kalacak hiç yer kalmamıştı… Sadece boş bir ahır vardı. Ve Tanrı o boş yeri seçti.”

Dede, Meryem ve Yusuf figürlerini ahırın içine koyarken Deniz merakla sordu: “Dede… ama neden kimse onlara yer vermedi? Hani Meryem’in karnında dünyanın en büyük hediyesi vardı? İnsanlar bunu bilmiyorlar mıydı?”

Dede gözlerini figürlerden ayırmadan konuştu: “Hayır, Deniz. Kimse bilmiyordu. Çünkü dışarıdan bakınca sıradan bir çift gibi görünüyorlardı. Yorgun, tozlu, sessiz ve halktan kimselerdi. Meryem’in karnında Tanrı’nın Sözünün can bulduğunu kimse fark etmedi ama ilerleyen günlerde O hediyeyi fark eden kişilerden size bahsedeceğim.” Bir an sustu, sonra yavaşça ekledi: “En boş en gösterişsiz yer, Tanrı’nın dopdolu, eşsiz planının göründüğü yere dönüştü.”

Mira parçalanmış kar küresindeki, kırılmış evi eline aldı. Küçük evin ışığını hatırladı. Yusuf ve Meryem neden böyle güzel bir evde kalamadılar diye düşünüyordu. Deniz başını öne eğdi. Bir süre sustu, sonra fısıldadı: “Mira… özür dilerim. Gerçekten böyle olmasını istemedim.” Mira bu kez gülümsedi, içten ama biraz hüzünlü bir gülümsemeydi. “Biliyorum,” dedi. “Belki de bu Noel’de Tanrı bize neyin önemli olduğunu görmemizi öğretiyordur.”

Dede başını salladı, gözleri parladı. “Tam da öyle,” dedi. “Çünkü o gece, Işık, bozulmuş ve parçalanmış bir dünyanın içine doğdu.” Büyük gösterişli bir ev yerine sakin gösterişsiz bir ahırdaydılar.

O gün öğleden sonra hava griydi, ama kasaba yılbaşı ışıklarıyla ile parlıyordu. Mira ve Deniz, anneanneleriyle birlikte pazardan akşam yemeği için malzemeler almışlardı. Dönüşte orta bahçede Meral Teyze’nin torunu Can’ı gördüler. Can her geldiğinde Mira ve Deniz’le oynamayı çok severdi. Çocuklar sevinçle koşup ona sarıldılar.

“Haydi en büyük kardan adamı bugün yapalım!” dedi Mira heyecanla. Üçü birlikte bahçenin ortasına geçip çalışmaya başladılar. Kar toprağın üstünde pamuk gibi yumuşaktı. Deniz kardan adamın gövdesini yuvarladı, Can burnu için bir havuç buldu, Mira da şapka olarak kendi beresini taktı. O sırada anneanneleri pazardan aldıkları torbalardan küçük bir şey çıkardı. “Bakın çocuklar,” dedi gülümseyerek, “pazarda çok güzel bir şey buldum.”

Elinde küçük, kırmızı bir fener vardı. İçinde minik bir ışık yanıyordu. Sıcak, yumuşak, kalpleri ısıtan bir ışık. Mira’nın gözleri parladı. “Kardan adam bittiğinde feneri yanına koyalım mı?” Anneanneleri başını salladı.

Çocuklar, kardan adam bittiğinde feneri dikkatlice yanına yerleştirdiler. Fenerin ışığı kar içinde parlıyor ve tüm dikkatleri üzerinde çekiyordu. Ama bir anda hava bozmaya başladı ve rüzgâr güçlendi. Mira ve Deniz Can’la vedalaştı ve eve döndüler. Kar pencerelere çarparken rüzgârın sesi odayı dolduruyordu. Mutfakta akşam yemeği hazırlayan anneannenin sesi geldi: “Tipi güçlendi… Hayatım, lütfen masaya mumları da getirebilir misin? Her an elektrikler gidebilir.” Tam sofraya oturacaklardı ki cızzzt! Bir anda ışıklar söndü. Ev sessizliğe gömüldü. Fırtınanın etkisiyle tüm kasabada elektrikler kesildi.

Bir anlık şaşkınlığın ardından sadece şöminenin cılız parıltısı kaldı. Deniz fısıldadı: “Her yer… karanlık oldu.” Dede ayağa kalktı, yavaş adımlarla çekmeceden kibrit aldı. Bir, iki… çıııt! Mumlar birer birer yandı. Sarı alevlerin titrek ışığı duvarlarda dans etmeye başladı. “Karanlık olduğunda bile ışık yolunu her zaman bulur.” dedi dede O anda Mira pencereye koştu. “Dede! Bak!” dedi heyecanla.

Pencereden dışarı baktıklarında karın ortasında bir şey parlıyordu. Rüzgâr feneri devirmişti, ama ışığı hâlâ yanıyordu. Sarı ışık karın içinde titriyor, çevresindeki beyazlığa sıcak bir renk yayıyordu. Dede yavaşça gülümsedi: “Küçük bir ışık bile karanlığı geri iter,” dedi. Sonra kutudan küçük bir bebek figürü, yemlik ve yıldız çıkardı. Yavaşça bebek İsa’yı yemliğin içine koydu. Yıldızı da ahır figürünün tepesine yerleştirdi.

“Ve o gece, küçük Beytlehem şehrinde, sessiz bir gecede… Tanrı’nın ışığı karanlığın içine doğdu. ’dedi dede. Bebek İsa, bir ahırda, hayvanların yem yediği tahta bir yemliğin içine konuldu. Kralların sarayında değil, en sade, gösterişsiz yerde doğdu. Ama gökyüzünde bir yıldız parladı, öyle parlaktı ki onu birçok kişi gördü. Çobanlar ve uzak diyarlardan O’nu ziyarete gelecek olan bilgeler bile yıldızı fark etti. Ve o yıldız, dünyaya gelen en büyük ışığı, Tanrı’nın sevgisini ilan ediyordu.”

Mira merakla sordu: “Dede… Yıldız Bilimciler o yıldızı gerçekten görebildiler mi? Biz Ankara’da bile yıldızları zar zor görebiliyoruz.” Dede yavaşça gülümsedi, Mira’nın omzuna hafifçe dokundu ve başını salladı: “Ah Mira… Bazen ışık sadece gökyüzünde değil, kalplerde parlar. Yıldız Bilimciler parlayan yıldızı gördüler ama hikâyelerini sana İsa’yı ziyarete geldiklerinde anlatacağım. Şimdi acele etmeyelim, tadını çıkarmamız gereken bir an var.”

Deniz mumun alevine bakarken sessizce sordu: “Dede, o ışık hâlâ parlıyor mu?” Dede başını salladı: “Evet Deniz,” dedi. “O ışık hiçbir zaman sönmedi. Çünkü o gece doğan ışık, Tanrı'nın sevgisinden geldi. Ve o sevgisinden ötürü, karanlığın içinde bile yolumuzu bulmamız için hâlâ parlıyor.” Ev sessizdi. Sadece şöminenin çıtırtısı, karın hışırtısı ve mumların alevi duyuluyordu. Ama o sessizlikte bir şey hissediliyordu ışığın, karanlığa galip gelişinin huzuru…

Sabah olduğunda kar durmuştu. Güneş bulutların arasından yavaşça süzülüyor, kasabanın üstündeki beyaz örtüyü pırıl pırıl parlatıyordu. Mira perdeleri araladığında dışarısı adeta bir masal gibiydi. Deniz hâlâ dedenin anlattığı hikâyeyi düşünüyordu. “İsa doğduğunda çobanlar da oradaymış,” dedi mırıldanarak. “Acaba onlar ne hissettiler?”

O sırada kapı çaldı. Meral Teyze’nin torunu Can, sıkıca giyinmiş halde kapının önünde duruyordu. “Kardan adamımız ve feneri dün geceki fırtınadan sonra ne durumda diye bakmaya geldim!” dedi gülerek. Üçü birlikte bahçeye çıktılar. Kardan adam hâlâ oradaydı fırtınaya rağmen kırmızı fener karın içinde hâlâ yanıyordu. “Dün akşam dedem bize bir hikâye anlattı,” dedi Mira fenerin ışığına bakarak. “Küçük bir ışık vardı, karanlıkta parladı ve herkes çok sevindi.”

Can merakla sordu: “Gerçekten mi? Bu ışık kim için parlamış, ne olmuş peki?” Deniz gülümsedi: “Can, o ışık İsa’ydı. Dünya’ya gelen ışık oydu. O, Tanrı’nın bize gönderdiği en değerli hediye. Tıpkı dün gece elektrikler kesildiğinde yanan fenerimiz gibi… Karanlıkta parlayıp yolumuzu gösteriyor ve kalbimizi ısıtıyor.”

Can gözlerini kocaman açtı: “Söylediğiniz ışığı çok görmek isterdim...” “Dede’min söylediğine göre o ışığı herkes görebilirmiş.” O sırada Meral Teyze bahçe kapısından seslendi: “Çocuklar! Bugün kasabada ihtiyaç sahipleri için yardım toplanacakmış. İsterseniz siz de bir şeyler götürebilirsiniz.” Mira hemen koştu, kullanmadığı eldivenlerinden birini eline aldı. “Ben bunu vermek istiyorum,” dedi.

Deniz de sıcacık tutan atkısını buldu. Can ise annesinin ördüğü küçük bir bereyi getirdi. Üçü birlikte kasabaya yürüdüler. Yolda kar hışırtısı ve kahkahaları birbirine karışıyordu. Eşyaları verdiklerinde görevli kadın gülümsedi: “Bu hediyeler çok kişiyi mutlu edecek, teşekkür ederim çocuklar.” O an Mira’nın içi ısındı. O küçük kırmızı fenerin ışığı kalbinde yanıyor ve içini ısıtıyor gibi hissetti. “Birine sevinç götürmek, sanki bir ışığı paylaşmak gibi.” diye içinden geçirdi.

Akşam olunca dedeleri onları şömine başına çağırdı. “Bugün günümüzün iyi geçtiğini duydum” dedi göz kırparak. Çocuklar birbirlerine baktılar, sonra Mira sevinçle yaptıklarını heyecanla anlattı.

“İsa Mesih’in doğumuyla kalbimize dolan sevinci başkalarıyla paylaşmak harika bir deneyimdi dedeceğim” diyerek cümlesini tamamladı Mira. Dede sessizce başını salladı, sonra elindeki İncil’i açtı. Her zamanki kutusundan çoban ve koyun figürlerini çıkarıp diğer figürlerin yanına koydu. “O gece çobanlar da aynı sevinci yaşadılar,” dedi yumuşak bir sesle. “Bir melek onlara görünüp şöyle dedi: ‘Korkmayın! Bugün size büyük bir sevinç haberi getirdim. Davut’un şehrinde yani Beytlehem’de bir Kurtarıcı doğdu. Bu Rab olan Mesih’tir. İşte size bir işaret: Kundağa sarılmış ve yemlikte yatan bir bebek bulacaksınız.’ Ve birden, göklerde büyük bir melek topluluğu belirdi.

Melekler Tanrı’yı överek yüksek sesle şöyle söylediler: ‘En yücelerde Tanrı’ya yücelik olsun, Yeryüzünde O’nun hoşnut olduğu insanlara esenlik olsun!’ Melekler göğe çekildikten sonra çobanlar birbirlerine, “Haydi Beytlehem’e gidelim ve Rab’bin bize bildirdiği bu olayı görelim’’ dediler. Hemen söylenilen yere giderek İsa’yı yemlikte buldular. Sonra döndüler ve sevinçle herkese gördüklerini ve işittiklerini anlattılar. Tanrı’nın biricik Oğlu İsa Mesih’in doğum haberi ilk önce, sıradan sayılan çobanlara ulaşmıştı.”

Mira hayranlıkla dedesine baktı. “Demek onlar da haberin sevincini paylaştılar…” Dede gülümsedi. “Evet,” dedi. “Gerçek ışığı gören kimse onu kendine saklayamaz.” O gece Mira ve Deniz battaniyelerine sarınıp uyurken, pencereden sızan ay ışığı odalarını dolduruyordu. Kalplerinde bir sevinç vardı. Çünkü artık onlar da o ışığı kalplerinde hissediyor ve Can’a bu haberi paylaşmak istiyorlardı.

Ertesi sabah Mira ve Deniz heyecanla uyanmıştı. Can’a kurtarıcının getirdiği sevinci paylaşmak için sabırsızlanıyorlardı. Mira atıldı: “Dedemizin fikrini soralım mı? Belki küçük bir şeyler hazırlayabiliriz ve böylece Can da o ışığın ne kadar değerli olduğunu anlayabilir.” Deniz başını salladı: “Evet, harika olur! Ama önce dedemizle konuşalım.”

İkisi mutfağa gidip dedelerine fikirlerini anlattılar. Dede gülümsedi ve göz kırparak dedi ki: “Hadi o zaman, Can’ı çağırın. Sizinle bir yere gideceğiz. Orada size anlatacaklarım ilginizi çekecektir.” Mira ve Deniz Can’ı çağırdılar, sonra dedeleriyle birlikte ahıra doğru yürüdüler. Ahır eskiydi; tahta kapısı gıcırdıyor, soğuk rüzgâr aralardan içeri sızıyordu. İçeri adım attıklarında ilk olarak keskin bir koku burunlarına geldi. Bu kokunun kaynağının ne olduğunu biliyorlardı.

“Ufff, biraz kötü bir koku var,” dedi Can burnunu kapatarak. Mira da hızla atkısını burnuna çekti. Ahırın içinde birkaç koyun, keçi ve inek bulunuyordu. Küçük birkaç fareler de kendilerini göstermekten geri kalmadı. Bir tanesi tahta direğin arkasına saklanıp gözlerini parlatınca üçü birden irkildi.

“Ahhh! Fare!” diye bağırdı Deniz, bir adım geri çekildi. Mira ve Can da geriledi. Ama hemen dedeleri yanlarına geldi ve gülümseyerek elini onların omzuna koydu: “Merak etmeyin, size zarar vermezler!” dedi. Dede ahırın köşesinde duran yemliği işaret ederek “İşte, Beytlehem’de doğan İsa da böyle sade bir yemliğe konuldu. Saraylarda değil, hayvanların yem yediği, samanların olduğu bir ahırdaydı. Ve işte bu bize gösteriyor ki, Tanrı’nın kendisi sadece büyük, görkemli bir yerde değil; basit ve sıradan bir yerde, küçük bir bebek olarak dünyaya geldi. Çünkü alçakgönüllü ve sevgi dolu bir Tanrımız var.”

Can merakla sordu: “Peki… İsa orada mı uyudu? Yani… kötü koku içinde ve hayvanlar arasında mı?” Dede başını salladı: “Evet Can, ama unutmamalısınız ki İsa bir kral olmasına rağmen böyle bir yeri seçti. Çünkü insanlara olan sevgisi çok büyüktü.” Dede gülümseyerek ekledi: “Ve unutmayın: Akşam size Kral Hirodes’in hikayesini de anlatacağım. Bazen iyi habere karşı çıkan kıskanç ve bencil insanlar olabilir ancak buna rağmen Tanrı kendi planını her zaman gerçekleştirir.” Can bir an sessiz kaldı. Samanlara, hayvanlara bakarak, dedenin sözlerini düşünüyordu. Anlatılanların çoğunu tam anlamasa da içinde yeni bir merak kıpırdanıyordu.

Dede onun gözlerine bakarak yumuşak bir sesle dedi: “Can, istersen Meral Hanım’dan izin al ve bu akşam bize gel. Hikâyenin tamamını sen de dinle. Hem Tanrı’nın sevgisinin ne kadar büyük olduğunu hem de bu ışığın neden bu kadar önemli olduğunu birlikte konuşuruz.” Mira ve Deniz sevinçle birbirine baktı. Can da heyecanla başını salladı. Can hikâyeyi dinlemek için sabırsızdı.

Ahırdan çıkarak hep birlikte yola doğru yürüdüler. Can, anneannesi Meral Teyze’den izin aldıktan sonra Mira ve Deniz’in evine geldi. Evin içi sıcacık kokularla doluydu; fırından yeni çıkmış ekmek, tavuk suyuna çorba ve masanın üzerinde buharı tüten pirinç pilavı…

Anneanneleri gülümseyerek: “Haydi çocuklar, tabaklarınızı bitirin. Sonra hep birlikte sofrayı toplarız,” dedi. Mira ile Deniz hızlıca yemeklerini bitirdi. Can biraz utangaç olduğundan yemeğini yavaş yiyordu. Nihayet yemekler bitti ve hep birlikte sofrayı topladılar.

Sofra tamamen toparlanınca Mira gözleri parlayarak: “Dede! Can’a doğuş sahnesini gösterebilir miyiz?” diye sordu. Dede gülümsedi: “Elbette. Zaten hikâye zamanı geldi. Siz gidin az sonra yanınıza geliyorum.” Üçü birden oturma odasına geçtiler. Şömine yavaş yavaş yanıyor, turuncu ışığı duvarlara yansımalar bırakıyordu. Şöminenin yanındaki masada doğuş sahnesi duruyordu: Tahta ahır, üzerine yerleştirilmiş olan yıldız, tahta parçası, küçük bir yemlik, melekler, Meryem ve Yusuf, eşek, koyunlar ve uzaktan bakan birkaç çoban…

Mira heyecanla diz çöktü: “Can bu gördüğün figürleri her Noel’de masanın üzerine yerleştiriyoruz. Ama bu yıl dedemiz bize her bir figürün hikâyesini ayrı ayrı anlatıyor.” Deniz, heyecanla figürleri göstererek: “Bunlar çobanlar, bunlar da ilahi söyleyen melekler. Ve işte yemlikte yatan bebek İsa...” Ve böylelikle Mira ve Deniz her figürün hikâyesini Can’a anlattılar. Can merakla inceledi. Figürlere ilk defa bu kadar yakından bakıyordu. Ahırın minik detayları, çobanların yüzündeki şaşkınlık, Meryem’in bebeğe eğilen hali… Kalbinde hafif bir sıcaklık hissettirdi ama bunun ne olduğunu adlandıramıyordu.

Dede yavaş adımlarla şöminenin yanına oturdu. Sesi yumuşaktı, “Hazırsanız… bugün kaldığımız yerden devam edelim. Can’da bize katıldığı için çok mutluyum. Hikâyenin sonunu kaçırmayacaksın. Şimdi son figürlerimizi Doğuş sahnesine ekleyeceğiz, yani size yıldızın peşine düşen Yıldız Bilimci’ lerden ve kral Hirodes’ten bahsedeceğim. Çocuklar heyecanla dedenin hikâyeyi anlatmasını bekliyorlardı.

Şöminenin sıcak ışığı odayı doldururken, dede, kutuyu önüne doğru çekti. Kutunun içi neredeyse boştu. Sadece birkaç figür kalmıştı. Dede gülümseyerek; “Demek geriye yalnızca yıldızbilimciler ve hediyeleri kalmış.” dedi. Mira heyecanla kutuya doğru eğildi. “Evet! onları özellikle sona bıraktık çünkü en uzaktan gelen ziyaretçiler onlardı!”

Dede, figürleri tek tek çıkarttı. İşlenmiş ahşap giysileri ile ve minik hediyeler taşıyan yıldızbilimcileri çocuklara teker teker gösterdi. “Bakın,” dedi dede, “yıldızbilimciler gökyüzünde parlayan özel bir ışık gördüler. O ışık, dünyaya gelen en özel bebekten mesaj veriyordu. Bu yüzden çok uzaklardan yola çıktılar ve hediyeleriyle geldiler. Çünkü İsa, Tanrı’nın sevgisinden dünyaya gelen kurtarıcı ve en büyük armağandır.” Dede figürleri Can’ın eline uzattı. “İstersen sen yerleştirebilirsin,” dedi. Can şaşkınlıkla elini uzattı. Figürleri aldı ve ahıra yerleştirdi.

Dede açıklamaya başladı: “Yanlarında getirdikleri üç hediye vardı. Biri Altın, biri günnük diğeri de mürdü. O dönemde bu hediyeler krallara sunulan çok kıymetli hediyelerdi.” Can parlayan gözleriyle figürleri inceledi. “Yani… getirdikleri hediyeler basit hediyeler değilmiş?” diye ekledi. “Değil,” dedi dede. “Her biri çok değerliydi.”

Dede tamamlanan doğuş sahnesine şöyle bir baktı “Bu önemli, derin anlamlar taşıyan, değerli sahne böylece tamamlandı. Bu önemli olay her şeyi iyileştirmek ve dönüştürmek için Tanrı’nın sağladığı kurtuluş planının en önemli noktasıydı.”

Tanrı’nın harika kurtuluş planından hoşlanmayan kişiler vardı. Onlardan biri Hirodes’ti. İsa’nın Kral olduğunu öğrenen kötü niyetli Hirodes, o dönemde kraldı. Kalbi kıskançlık ve bencillik ile doluydu. Hirodes kendi krallığını kaybetmekten korkuyordu. İsa Mesih’in kendisi gibi bir kral olacağını düşünüyordu ve bu nedenle doğmasını istemedi. Oysa İsa Mesih onun sandığı gibi siyasi bir kral değildi. O yüce Tanrı’nın Oğlu ve Evrenin kralıydı. Bu yüzden İsa Mesih’in doğumu çok sıradışı, özel, mucizeviydi. Hirodes İsa Mesih’in doğumunu engelleyemedi çünkü Tanrı’nın planlarını kimse engelleyemez. Tanrı’nın Biricik Oğlu İsa Mesih doğdu ve Tanrı’nın harika kurtarma planı böylece gerçekleşti ve İsa Mesih dünyaya ışık olarak geldi.” dedi dede.

Mira, figürleri göstererek: “Yani bebek İsa sadece bize değil, herkese mı ışık olarak geldi?” “Evet,” dedi dede. “Bu ışık sadece bir bebeğin doğuşu değil; Tanrı’nın sevgisinin tüm dünyaya gelişi demekti. Hem de öyle bir sevgiydi ki, hayatını bizler için sunacak kadar büyüktü.” Can, figürlerden başını kaldırıp dedeye baktı. “Bu anlattıkların çok güzel… ama tam anlayamadım. Bu ışık neden geldi?”

Dede onun sorusuna sevgiyle gülümsedi. Şöminenin sıcak alevi yüzüne vuruyordu. Dede yumuşak, şefkatle dolu sesiyle “Can,” dedi, “ışığın gelişi aslında Tanrı’nın Biricik Oğlu İsa’nın gelişi demek. Ama İsa’nın getirdiği şey yalnızca sevgi değil. Tanrı insanları o kadar çok sevdi ki, bizi kendinden uzaklaştıran şeylerden yani günahlarımızın karanlığından kurtarmak istedi. Hepimiz bazen yanlış yapabilir, yanlış kararlar alabiliriz. Kral Hirodes gibi…

Can merakla “Peki günah ne demek?” diye sordu. Dede yine aynı yumuşak sesiyle cevapladı: Tanrı’nın isteğine karşı davranmak ve Tanrı’nın istemediği işleri yapmak günahtır. Tanrı günahla yaşamamızı istemez. Çünkü günah bizi Tanrı’dan ayırır. Tanrı bizimle birlikte olmak istediği için bizi günah engelinden kurtarmak ister. İnsan günahından kendi gücüyle kurtulamaz, bu nedenle Oğlu İsa Mesih’i dünyamıza gönderdi.”

Can dikkatle dinliyordu. Dede, “İsa büyüdüğünde, insanlara Tanrı’nın kim olduğunu, nasıl bir sevgiyle insanları sevdiğini gösterdi. Sonra da bizim için kendini çarmıhta feda etti. Öldü… ama ölüm O’na egemen olamadı. 3. Gün Dirildi; çünkü O Tanrı’nın Oğlu’ydu. Ve O’na inanan herkesi Tanrı bağışlar ve günahını temizlenir ve sonra da Tanrı’nın ailesinin bir parçası olur.” dedi.

Mira merakla: “Yani… İsa bize yeni bir yaşam mı hediye ediyor dede?” diye sordu. Dede gülümsedi. “Evet Mira. En güzel hediyeyi veriyor.” Can’ın gözleri büyüdü. Bu kez hikâye ona sadece ilginç gelmiyordu; içi sıcak bir hisle de dolmuştu. “Yani… bu ışık… benim için de mi geldi?” diye sordu. “Evet Can,” dedi dede. “İsa herkes için geldi. Senin için de.” Bir süre sessizlik oldu.

Dede yumuşak bir sesle devam etti: “Biz aile olarak ve kasabadan birkaç dostlarımızla çok yakında Doğuş Bayramı’nı yani Noel’i kutlayacağız. Eğer istersen, sen ve anneannen de bize gelebilirsiniz. Büyük bayramımızı birlikte kutlayabiliriz.” Can başını yavaşça salladı, sonra hafifçe gülümsedi. “Ben gelmeyi çok isterim! Umarım anneannem de benimle aynı fikirde olur.”

Dede, elini Can’ın omzuna koydu. O akşam, Can’ın kalbi sevinçle dolmuştu. Artık o da ışığın yani kurtarıcının ne kadar değerli olduğunu anlamaya başlamıştı… İlk kez, bu hikâyenin bir parçası olmak istemişti.

Ev sabahın ilk ışıklarıyla birlikte uyanıyordu. Şöminenin hafifçe yanan odunları sıcak bir çıtırtı yayıyor, evin içinde huzurlu bir bekleyiş hissi oluşturuyordu. Mira ve Deniz daha yeni kalkmıştı ki kapı zili çaldı.

“Anne! Baba!” diye sevinçle koştular kapıya. Ankara’dan gelen anne ve babaları, kocaman birer gülümsemeyle herkesi kucakladılar ve bol bol özlem giderdiler. Noel arifesi için Kartepe’ye gelmişlerdi. “Hazırlıklara başlayalım mı?” dedi anneanneleri göz kırparak.

Ev bir anda hareketlenmişti. Anne ve anneanne mutfağa geçtiler. Tarçın, tereyağı ve vanilya kokusu dakikalar içinde bütün eve yayıldı. “Tarçınlı çörekleri bu yıl ekstra pofuduk yapalım!” dedi anneanne. Mira ve Deniz heyecanla hamuru yoğuran elleri izledi. Mira, unla kaplanmış mutfak tezgâhına yaslanıp annesine sordu: “Akşam gelecek misafirlerimiz çok mutlu olacak değil mi?”

Annesi gülümsedi. “Her şey sevgiyle hazırlanıyor Mira. Herkesin kalbi bu bayramda yine ısınacak.” Bir yandan tarçınlı çörek fırına girdi, bir yandan anne ve anneanne akşam için yavaş yavaş Noel yemeklerini hazırlamaya başladılar.

Bu sırada dede ve ikizlerin babası salonda hazırlık yapıyorlardı. Koltuğun yerini biraz sağa kaydırdılar, sandalyeleri düzenlediler, küçük mumlarla evi biraz daha aydınlattılar. Böylece ev kutlama için hazırlanmış oldu. “Akşam gelecek konuklar arasında İsa’yı ilk kez duyacak olanlar da var. Müjdeyi duymaları için iyi bir fırsat olacak.” dedi dede.

Hazırlıklar biraz hafifleyince herkes salonda toplandı. Anne yemek sofrasını kuruyor, baba son sandalyeyi yerleştiriyordu. Dede ise Noel ezgilerinin olduğu kitapçığı kitaplıktan aldı ve herkese “Bu akşam söyleyeceğimiz ezgileri birlikte seçelim mi?” diye sordu.

Mira düşünmeden hemen atladı: “‘Gökte Bir Kutlama Var’ ezgisini söyleyelim mi dede?” Deniz de heyecanla: “Bir de ‘Meleklere Kulak Verin! ezgisi de olsun’” dedi. Babaları gitarını getirdi. Dede ritim tuttu, Mira ve Deniz ise coşkuyla ezgilere eşlik etti. Evde minik bir prova başladı. Sıcak, keyifli ve içten… Kartepe’nin sessiz, soğuk sabahına karşı evin içi sıcaklık ve umutla doluyordu. Tarçınlı çörek kokusu yanında, tarçınlı elmalı sıcak içecek kokusu da tüm eve yayılırken herkes kısa bir mola verdi.

Dede herkesi yanına topladı ve söze başladı. “İsa’nın gelişini beklerken, kalplerimiz de hazır olsun. Yüce Tanrımız’a bize sağladığı harika kurtuluş için bugün şükredelim. Çok sevdiği Biricik Oğlu İsa Mesih’i insan bedeninde dünyaya gönderdi. Bizimle yeniden ilişki kurabilmek için Oğlu’nun çarmıhta bedel ödemesine razı oldu. Tüm sağlayışı için O’na övgü ve şükranlarımızı sunalım.” dedi.

Herkes gözlerini kapattı ve Tanrı’nın önünde bir müddet sessiz kaldılar. İkizlerin anneannesi dua etmeye başladı. “Göklerdeki Babamız, Adın kutsal kılınsın. Egemenliğin gelsin. Gökte olduğu gibi, yeryüzünde de Senin istediğin olsun. Oğlun İsa Mesih’in gelişini kutlarken senin bizlere gösterdiğini merhameti anımsıyoruz. Akşamki zamanımızı senin ellerine bırakıyoruz. Gelecek olan tüm konuklarımızın yüreğinde çalışmanı diliyoruz. Senin sevgin ve varlığını onların yaşamlarını da doldursun. Amin!” Sırasıyla birkaç dua da bittikten sonra hep birlikte amin diyerek dua zamanını kapattılar. Akşam için yürekleri umutla çarpıyordu.

Mira ve Deniz, Can’ı düşündüler. Onu akşam göreceklerini bilmek heyecanlarını daha da artırıyordu. Noel arifesi onlar için sakin, umut ve esenlik doluydu. Ev sakinleriyle birlikte sanki evin her köşesi de yaklaşan coşkuyu bekliyordu.

Noel Kutlaması için tüm hazırlıklar yapılmıştı. Uzun masa, özenle hazırlanmış yemeklerle doluydu: Anneannenin hazırladığı tarçınlı çörek, ballı havuçlu kek, etli sıcak yemek, patatesli püre ve çocuklar için hazırlanmış zencefilli kurabiyeler. Sofra adeta şölen sofrasını andırıyordu. Herkesin keyifle yiyeceği bir şeyler vardı.

Kasabadan davet edilen dostlar yavaş yavaş gelmeye başladılar. Masadaki çam dalları ile süslenmiş mumlar, öyküsü anlatılmış Doğuş Sahnesi ve ışıklarıyla etrafı aydınlatan çam ağacı ve diğer tüm süslerle hazırlanmış salon, her geleni Noel’in sıcaklığına çekiyordu. Kapı bir kez daha çaldı Mira ve Deniz heyecanla kapıya koştular. Meral Hanım ve Can içeri adım atar atmaz, ikizler Can’ın elini tutup onu salona doğru çektiler. Çam ağacının altında bulunan renkli paketleri göstererek, Can’a vermek üzere hazırlanmış hediyeleri gösterdiler.

Tüm bunlar olurken bir anda anneannelerin yemeğe davet sesi duyuldu. “Hepiniz evimize hoş geldiniz! Bizim için çok önemli olan bu bayram sevincini bizimle paylaşıyor olmanız bizi çok mutlu etti. Sizin için hazırladığımız yemeklere başlamadan önce değerli eşim bu zaman için dua edecek.” Dede dua etti ve sofra tüm konuklar için servise açıldı. Çatal bıçakların hafif çınlaması, gülüşmeler, keyifli sohbetler ve arka planda çalan Noel müzikleri eşliğinde herkes anın tadını çıkarıyordu. Ev uzun zamandır böylesine canlı ve sevinçli görünmemişti.

Yemek bittikten sonra herkes oturma alanına yerleşti. Mira ve Deniz ezgilerin bulunduğu kitapçıkları dağıttılar. Babaları gitarıyla hazırlanırken, dedeleri de ezgilere eşlik etmek için kahona oturdu. Artık ezgi söylemek için hazırlardı. İlk ezgi “Gökte Bir Kutlama Var” oldu. Sırasıyla çocukların en sevdiği “Meleklere Kulak Verin!” ve diğerleri…

Mira ve Deniz, ezgileri söylemeye çalışan Can’a destek olmak için iki yandan kollarına girdiler, Alkış sesi ve ezgi söyleyenlerin sesleri birbirine karışıp odanın her köşesinden Tanrı’ya övgü olarak yükseldi. Ezgiler bittikten sonra bir anlığına tatlı bir sessizlik oldu.

Dede, ayağa kalkarak elindeki çam dallarıyla süslenmiş beyaz mumu yukarı kaldırdı. “Bu akşam, basit bir eğlence için bir araya gelmiş değiliz. Çok derin, özel ve anlamlı bir günü kutlamak, Tanrı’nın beden alıp dünyamıza ışık olarak gelişini kutluyoruz.” dedi.

Sonra Kutsal Kitabını açtı ve okumaya başladı: Başlangıçta Söz vardı. Söz Tanrı'yla birlikteydi ve Söz Tanrı'ydı. Başlangıçta O, Tanrı'yla birlikteydi. Her şey O'nun aracılığıyla var oldu, var olan hiçbir şey O'nsuz olmadı. Yaşam O'ndaydı ve yaşam insanların ışığıydı. Işık karanlıkta parlar. Karanlık O’nu alt edemedi. (Yuhanna 1:1-5)

Okuma bittikten sonra salon bir anda huzurla doldu. “İsa ışığın kendisiydi. O, insanları aydınlatmak ve onları karanlığın etkisinden kurtarmak için sessizce dünyamıza geldi. Karanlıkta olan her şey; günah, kaygı, korku, kötülük… ve ölümün gücü O’nun ışığında kaybolur.” Dede yanan mumun alevine baktı. “Bu küçük mum bile karanlığı dağıtıyorsa Tanrı’nın gerçek ışığı yaşamlarımıza geldiğinde çok daha büyük değişimler olacaktır. Kurtuluş, bereket ve umut…”

Bu sözler Can’ın içine işledi. Kalbi kıpır kıpır oldu. Can ilk kez içinden şöyle düşündü: “Belki… ben de İsa’yı daha yakından tanımalıyım.” Salonda bulunan herkes dedenin paylaştıklarıyla özel bir deneyim yaşadı. Son bir ezgi ile bu zamanı sonlandırdılar.

Sıra çocukların heyecanla beklediği hediye zamanına gelmişti. Herkes hazırladığı hediyeleri birbirine verdi. Çocuklar paketlerden çıkan hediyelerle mutlu oldular. Kutlama böylece sona erdi. Kutlama bittikten sonra herkes birer birer evlerine dağıldı. Can ve anneannesi Meral Teyze kapıya doğru yönelirken her şey için teşekkür ediyorlardı.

Can'ın yüreğindeki sevinç gözlerinden görülüyordu. Derin bir nefes aldı ve ikizlerin dedesine dönüp: “Galiba… bahsettiğiniz bu ışık yani İsa bugün benim kalbime dokundu. Kalbimde derin bir sevinç ve büyük bir huzur hissediyorum. İsa Mesih’le beni tanıştırdığınız için size teşekkür ederim.” Onları yolcu etmeden önce dede tebessümle Can’a doğru eğildi. “Tanrı’nın seni çok sevdiğini asla unutma sevgili Can!” diyerek O’nu kucakladı. Mira ve Deniz’de Can’ı kucaklayarak vedalaştılar. Can oradan ayrılırken artık eski Can değildi.

Günün ilk ışıklarıyla anneanne uyandı kahvesini aldı ve çam ağacının yanındaki koltuğa oturup Kutsal Kitabı’nı okumaya başladı. Biraz dua etti ve ailesini uyandırmadan önce kahvaltı hazırlıklarına başladı. Krep yapmak için malzemeleri tezgâhın yanına koydu. Fazla gürültü yapmamaya özen göstererek hazırlıklara devam etti.

Mutfakta bu hazırlıklar yapılırken, evdeki herkes sırasıyla uyandı. Elbirliğiyle kahvaltıyı hazırlayıp güzel bir bayram sofrasına oturdular. Kahvaltıya başlamadan önce dede ayağa kalkarak dua etmeye başladı. “Tanrımız bu güzel bayram zamanı için sana şükürlerimizi sunuyoruz. Tüm ay boyunca bize sağladığın ve öğrettiğin her şey için sana minnettarız. Sevinçle kutladığımız doğumunun haberi henüz seninle tanışmamış olan herkese ulaşsın. Sen bizi seven, kurtarıcımızsın. İyi ki doğdun İsa! İyi ki yaşamlarımızı aydınlattın. Varlığın tüm ailemiz için büyük bir berekettir.” dedi ve duayı bitirdi.

İkizlerin annesi çaydanlığı mutfaktan getirerek bardakları doldurdu. Çeşit çeşit peynirler, reçeller, mantarlı omlet, çikolatalı krepler, zeytin, mis gibi kokan sıcak ekmek… doyasıya ve uzunca süren bu kahvaltı tüm aileyi sofrada Mesih’in sevincinde birleştirdi.

Kahvaltının sonuna doğru, Mira ve Deniz’in babası bir anda elinde mumları yanan bir pastayla masaya geldi. Çocuklar heyecanla pastadaki mumlara bakakaldılar. Pasta büyük ve gösterişli, mumlar da parlak ve büyüktü. İkisi içinde büyük bir sürpriz olmuştu. Anneleri pastanın masaya gelişiyle “İyi ki doğdun İsa” şarkısına başladı. Masadaki herkes şarkıya eşlik ederek alkış tuttu.

Mira ve Deniz, pastadaki mumları sevinçle üfledi ve pastadan kocaman bir dilim alarak pastanın tadını çıkardılar. Onlar için unutulmaz bir Noel ve ailece harika anılar biriktirdikleri bir zaman olmuştu. Kahvaltı bittikten sonra eşyalarını toplamak için anneleriyle uyudukları odaya gittiler. Çantalarını topladıktan sonra arabanın bagajına koyması için babalarına verdiler. Artık Ankara’ya dönmek için hazırlardı. Anneanneleri ve dedeleriyle kucaklaşıp vedalaştılar. Bir sonraki görüşme için dedelerinin harika planlarını hayal ederek, evlerine gitmek üzere oradan ayrıldılar. Yol boyunca yüzlerinde tebessümle geçirdikleri bu güzel Noel zamanı için Tanrı’ya şükrettiler.