Noel sezonu yani Doğuş Bayramı sezonu geliyordu. Kasım ayı bitiyor, kış kendini iyiden iyiye hissettiriyordu. Ağaçlardan dökülen yapraklar âdeta sokakları süslüyor, kahve-yeşil-sarı-kırmızı tonları göz alıcı şekilde güzel görünüyorlardı. Rüzgârla birlikte uçuşan yapraklar, onları süpürmeye çalışan kişilerin sabrını biraz zorluyor olsa da yine de sonbahar güzel bir mevsimdi. Sonbahara veda ederken kışı beklemekte heyecan vericiydi. Kış Noel’in habercisiydi. Bu büyük bayramın gelişini müjdeler gibiydi.

Hanna’nın annesi Berna Hanım kilisede öğretmenlik yapıyordu. Çocuklar için, güzel bir öykü hazırlar ardından rengârenk kağıtlar, boyalar, ponponlar, kurdeleler ve çeşit çeşit malzemeler için çalışma yapmalarına fırsat verirdi. Kilisede fazlaca çocuk vardı. Bir araya gelmek, öyküleri dinlemek, ezgiler söylemek, etkinlikler yapmak gelen her çocuğu çok mutlu ediyordu. Çocukların aileleri de bu durumdan oldukça memnundu.

Hanna’nın annesi çocuklar için bu sezonda daha heyecan verici etkinlikler yapar, Noel ezgileri öğretir ve Noel için güzel bir tiyatro hazırlardı. Çocukların bu görevler için istekli olması Berna Hanım için büyük bir sevinç oluşturuyordu. İşte bu Pazar tüm planlar yapılacak ve Noel için görevler verilecekti. Bu görevler içinde acaba hangi roller olacaktı?

Pazar sabahı erkenden uyanan Melodi annesine seslendi. “Günaydın annecim. Bugün Pazar, kilise günü’’

Annesi gülümseyerek “Günaydın Melodi evet kutsal güne uyandık. Bugün Pazar.’’ “Bugün için heyecanlıyım annecim, Hanna’nın annesi tiyatro için rollerimizi söyleyecek. Ayrıca koro için söyleyeceğimiz ezgileri öğreneceğiz. Acaba ben tiyatroda hangi rolü alacağım? Ne dersin?’’

Melodi tüm bunları söylerken gözlerinde ışıltılı heyecanlı bakışlar vardı. Ellerini önünde kavuşturmuş, sağ eli ile sol elinin baş parmağını ovuşturuyordu. Annesi mutfak tezgâhının başında peyniri seramik tabağa koyarken; “Aslında birkaç tahminim var ama emin olamıyorum Melodi. Belki bir kuzu, belki bir melek, belki de Meryem. Aklıma bunlar geliyor.” Önünde çömelerek “Senin özel bir isteğin var mı peki?”

“Arkadaşlarımın rol seçimleri önemli anne. Mesela Toprak kuzu olacaksa ben de kuzu olmak isteyebilirim. Ama Meryem olmak istemiyorum. Çünkü Hanna bu rolü oynamayı çok istiyordu. Aramızda konuşurken öyle demişti. Annesi ile de konuşmuş olabilir. Berna teyze de bence Hanna’nın Meryem olmak istediğini biliyordur. Ancak melek olmak güzel olabilir. Bir de Berna teyze parlayan tülleri kullanarak melek kanatları yaparsa, bembeyaz elbise ve beyaz ayakkabılarımla melek olmayı çok isterim. Belki başıma bir hare bile koyar. Altın sarısı parlayan püsküller ile ışıl ışıl olmak harika olur.”

Annesi ne kadar istekli olduğunu yüzenden anlıyordu. Gülümseyerek Melodi’nin omuzuna dokundu.

“Bana anlattıklarını Hanna’nın annesi Berna teyzeye de anlatabilirsin. Ne olmak isteyip, istemediğini onunla konuşabilirsin. Eminim o da uygun bir planlama yapacaktır. Diğer arkadaşların içinde eminim düşündüğü roller az çok belirlenmiştir.” Melek rolünü başka biri için düşünmüş olursa üzülmeni istemem. Tüm tiyatro rolleri heyecan verici olacaktır. Bunu da aklında tut oldu mu?”

“Evet soracağım anneciğim. Umarım melek rolünü benden daha çok isteyen biri yoktur. Ben melek olmaya karar verdim sanırım.”

“Tamam kızım haydi ben kahvaltıyı hazırlayana kadar duşa gir. Kardeşlerin de uyandılar. Birlikte güzel bir kahvaltı yapalım ve tapınma zamanına gecikmeyelim. Saçlarını kurutmayı unutma. Hava oldukça serin. Hasta olmanı istemeyiz öyle değil mi?”

Melodi odasına doğru merdivenleri hızlıca çıkarken “Tamam anne” diye seslenerek banyonun kapısını kapattı. Evin içini omlet ve tost kokuları sarmıştı. Ocakta kaynayan çayın buharı bir trenin bacasını anımsatıyordu ve çaydanlıktan çıkan ince ses Puki’nin havlaması ile kayboldu. Köpek camdan gördüğü kediye bağırırcasına havlıyordu. Kedi ise sesin nereden geldiğini anlamaya çalışıyor sağa sola bakıyordu. Sonunda onu fark etti ve hızla çıkmış olduğu ağaçtan aşağı indi. “Hey Sakin ol Puki, saat halen çok erken. Kimseyi rahatsız etmek istemeyiz” dedi Melodi’nin annesi Karin Hanım.

Puki mama kabının yanındaki su kabından biraz su içti ve renkli minderinin üzerine oturdu. Etrafta olan biteni izliyor, kahvaltı zamanını beklercesine masaya bakıyordu.

Tostlar pişmiş, omlet masaya konmuştu bile. Harika bir Pazar kahvaltısı onları bekliyordu. Sıcak süt, peynir, reçel, krem çikolata, sıcak tostlar ve omlet. “Haydi herkes masaya kahvaltı hazır.” Karin hanımın sesi evin her yerinden duyuldu.

Merdivenlerden koşar adım inen Melodi ve kardeşleri masadaki yerlerini aldılar.

“Babam nerede kaldı?” diye sordu Samuel.

Güçlü sesiyle “Geliyorum” diye seslendi baba. Mutfağa gelip eşi Karin’e bir öpücük verdi. Masadaki çocuklarına günaydın tatlı çocuklarım diyerek dördünü de öptü. “Hepimize mutlu Pazarlar canlarım.”

Melodi, Samuel, Yoel, Ezgi hepsi bir ağızdan;

“Günaydın babacığım günaydın, günaydın, günaydın.” diyerek hep birlikte babalarını selamladılar. Artık herkes gözlerini kapatmış, el ele tutuşmuş, Tanrı’nın huzurunda şükür sunmaya hazırdı. Babaları Semih Bey yemekler için şükür duasına başladı.”

“Ey Yüce Tanrımız, bu güzel gün, ailemiz, sahip olduklarımız, sevgin ve sadakatin için şükrederiz. Verdiğin bu yemekler için teşekkürlerimizi sunarız. Bu kutsal günde senin varlığın bizde etkin ve egemen olmaya devam etsin. Herkes için bizi ışık olarak kullan. Bizi koru ve isteklerini bizde gerçekleştir. Kurtarıcımız Yüce Kral İsa Mesih’in adı ile Amin.” Hep birlikte “Amin” dediler.

Duanın ardından afiyetle peyniri, omleti, karışık tostu, reçelli ekmekleri, krem çikolataları yediler. Puki de masanın altından payına düşeni aldı. Herkes üzerini giyinmiş hazır halde minibüse bindi. Puki de araç etrafında turlayarak sanki onları yolcu ediyordu. Birkaç tur attıktan sonra tekrar eve girdi. Baba Semih Bey Puki’nin evde olduğundan emin oldu ve kapıyı kilitledi. Sürücü koltuğuna yerleşti, kemerini bağladı ve hep birlikte kiliseye doğru yola çıktılar.

Kilise sokağına yaklaştıklarını hemen anladı çocuklar. Çünkü tam köşede çocuklar için bir oyun parkı vardı. Ezgi hemen “Park göründü, neredeyse geldik” dedi. O parkta uzun uzun oynamıştı her biri. Çok sevdikleri salıncak, kaydırak ve dönen atlılar hepsi oradaydı.

Samuel “Babacım kiliseden önce parkta oynayabilir miyiz?” diye sordu. Babası “Maalesef Samuel zamanımız yok ancak daha sonra oynamanız için fırsat yaratırız” dedi.

Kilisenin yapraklarla örtülmüş bahçesinden geçerek demirli kapıdan içeri girdiler. Kiliseye gelenler bahçe yolunu dolduruyordu. Herkes bu kutsal günde İsa Mesih’i övmek için hazırlanmış ve kiliseye gelmişti. Melodi’nin gözleri Berna teyzeyi arıyordu. Evet işte oradaydı. Kilise sıralarının ön tarafında duruyordu. Kızı Hanna da onunlaydı.

“Günaydın Hanna, günaydın Berna teyze” “Günaydın Melodi” diyerek sarılıp selamlaştılar. “Bugün için çok heyecanlıyım Berna teyze, Noel programı için vereceğin görevleri sabırsızlıkla bekliyorum. Düşündüm de İsa Mesih’in doğum hikâyesinde melek olmayı çok istiyorum.”

Berna teyze “Tüm detayları planlayacağız” diyerek tatlı bir tebessümle Melodi’nin elini tuttu. Sonra piyano sesi ile insanlar yerlerine oturdular ve Güven Bey kürsüye geldi. Herkes tapınma için yüreklerini hazırlasın diye dua etti. Ardından ezgiler çalmaya başladı. İlk ilahi;

İmanuel, İmanuel

O’nun adı İmanuel

Tanrı bizde, içimizde

O’nun adı İmanuel...

Kilisede ardı ardına ezgiler söylenerek Yüce Tanrı’ya övgüler sunuldu. Vaaz zamanı geldiğinde çocuklar için dua edildi ve hepsi kilisenin üst katında bulunan çocuk odasına geçti. Berna Hanım her zamanki gibi daha kimse gelmeden çocuk odasını hazırlamış ve çocukların oturacakları yere minderleri çember düzeninde yerleştirmişti. Sırayla her bir çocuğa haftasının nasıl geçtiğini sordu, kısa sohbetten sonra dua ve ezgilerle tapınma zamanını yönetti. Şimdi öykü zamanıydı. Öyküler tabi ki Kutsal Kitap’tandı. İşte o harika zaman için herkes hazırdı.

Berna hanım elinde resimli kartlar ile anlatmaya başladı. Kartın üzerinde Yeşaya peygamberin resmi vardı.

“Yüce olan Kral İsa Mesih’in gelişi kendisinden yaklaşık 700 yıl önce yaşamış olan Yeşaya Peygambere açıklanmıştı. Ayetleri hatırlayalım mı? Sen okumak ister misin Linda?’’

“Evet tabi okurum Berna teyze”

Linda, Berna hanımın elindeki Kutsal Kitabı aldı ve okumaya başladı.

Bundan ötürü Rab'bin kendisi size bir belirti verecek: İşte, kız gebe kalıp bir oğul doğuracak; adını İmmanuel koyacak. Yeşaya 7:14

Berna Hanım “Yeşaya 9:6-9 ‘u da okur musun?’’ diye sordu. Linda hemen o kısmı da arkadaşlarına okudu.

Çünkü bize bir çocuk doğacak,

Bize bir oğul verilecek.

Yönetim onun omuzlarında olacak.

Onun adı Harika Öğütçü, Güçlü Tanrı,

Ebedi Baba, Esenlik Önderi olacak.

Davut'un tahtı ve ülkesi üzerinde egemenlik sürecek.

Egemenliğinin ve esenliğinin büyümesi son bulmayacak.

Egemenliğini adaletle, doğrulukla kuracak

Ve sonsuza dek sürdürecek.

Her Şeye Egemen RAB' bin gayreti bunu sağlayacak.

Berna Hanım, Linda’ya teşekkür etti.

Sözü alarak; “Bildiğiniz gibi çocuklar eski ahitte Yüce Kral İsa Mesih’in geleceğini işaret eden pek çok ayet var. Yeni Ahit’te de beklenen Yüce Kral Tanrı’nın Oğlu İsa Mesih’in geldiğini ve insan olarak dünyamızda yaşadığı yazıyor. Tanrı biricik Oğlu’nu bizi sevdiği için dünyaya gönderdi. Gelen Oğul da sevgi dolu ve hizmet eden bir Kral’dı. Tanrı’nın bize olan sevgisi için her gün kendisine şükredebiliriz. İsa buradayken, aramızda yaşarken dünyada neler yapmıştı? Hep birlikte hatırlayalım.’’

Berna Hanım elindeki Yeşaya Peygamber’in resmini yanına bıraktı. Sonraki resmi görebilmeleri için çocuklara doğru çevirdi. Resimde büyük taş küpler, İsa, annesi Meryem ve görevliler vardı. Bu Celile’den, Kana’daki düğünden bir kareydi.

“Hatırlayan var mı?” diye sordu Berna Hanım. Samuel hemen elini havaya kaldırdı. Berna Hanım başını hafifçe öne eğerek Samuel’i onayladı. Böylece Samuel heyecanla anlatmaya başladı.

“Berna teyze, bu İsa Mesih’in yaptığı ilk mucizeydi. Kana köyünde yapılan bir düğünde şarap bittiği için İsa suları şaraba dönüştürmüştü. Küpleri su ile doldurtarak suyu şaraba dönüştürdü. Görevliler de bunu gördüler. Böylece düğüne gelen konuklar içeceksiz kalmamış oldular. İsa bu belirti ile yüceliğini gösterdi.”

Yoel de hemen eklemek istedi. “Bu şarap düğünde servis edilen en iyi şaraptı.”

Berna Hanım gelen yanıtlardan memnundu. Övünçle çocuklara baktı. Öykü söyledikleri gibiydi. Çok iyi anımsamışlardı. Samuel yanıt verirken âdeta gözlerinin içi parlıyordu. Diğer çocuklarla birlikte gelecek sonraki resmi sabırsızlıkla beklemeye koyuldu.

Berna Hanım elindeki resim kartlarından yeni bir resim gösterdi. Resimde yatağında hasta olarak yatan bir oğul vardı. Durumu ağır görünüyordu. Yanında da çaresiz gözlerle bakan babası duruyordu. Bu resimdeki öyküyü anımsamak için çocuklar dikkat kesildiler. Melodi resmi görür görmez elini kaldırdı.

Berna Hanım eliyle Melodi’yi işaret ederek “Melodi sanırım anımsadın hemen. Lütfen bize neler anımsadığını anlatır mısın?”

“Evet Berna teyze anımsıyorum.

İsa yine Celile'nin Kana Köyü'ne geldi. Orada saraya bağlı bir memur vardı. Oğlu Kefarnahum'da hastaydı. Adam, İsa'nın Yahudiye'den Celile'ye geldiğini işitince yanına gitti, evine gelip ölmek üzere olan oğlunu iyileştirmesi için O'na yalvardı. İsa adama, “Sizler belirtiler ve harikalar görmedikçe iman etmeyeceksiniz” dedi. Saray memuru İsa'ya, “Efendim, çocuğum ölmeden yetiş!” dedi. İsa, “Git, oğlun yaşayacak” dedi. Adam, İsa'nın söylediği söze iman ederek gitti. Daha yoldayken köleleri onu karşılayıp oğlunun yaşadığını bildirdiler. Adam onlara, oğlunun iyileşmeye başladığı saati sordu. “Dün öğle üstü saat birde ateşi düştü” dediler. Baba bunun, İsa'nın, “Oğlun yaşayacak” dediği saat olduğunu anladı. Kendisi ve bütün ev halkı iman etti ve kurtuldular.”

“Tüm detayları ile anımsadın Melodi tebrik ederim.” Çember düzeninde oturan çocuklara baktı. Gözleri ile tüm çocuklara temas ettikten sonra, “Ekleme yapmak isteyen var mı?” diye sordu Berna Hanım. Ezgi hemen söz olarak; “Uzun süre hasta olmak çok zor olmalı. İyi ki İsa şifa verebiliyor” diye ekledi. Çemberde tatlı gülüşmelerle her biri “İyi ki, iyi ki” diye Ezgi’yi onayladılar.

Berna Hanım “Evet iyi ki ihtiyaçlarımızı duyup yanıtlayan bir Tanrımız var şükürler olsun” diyerek sonraki resmi çocuklara gösterdi. Resimde bir havuz ve kötürüm bir adam vardı. Bir şilte üzerinde oturuyordu. Bu adam dışında başka insanlarda vardı. Kör olanlar, hasta ve felçli olanlar yardıma ihtiyaç duyuyor gibiydiler.

Cem hemen elini kaldırdı. “Berna teyze bu havuzdaki kötürüm öyküsü. Öykü Yeruşalim'de, Beytesta adında bir havuzda geçiyor. Havuz çevresinde kör, kötürüm, felçli hastalardan bir kalabalık vardı. Orada otuz sekiz yıldır hasta olan bir adam İsa’nın dikkatini çekmişti. İsa hasta yatan bu adamı görünce ve uzun zamandır bu durumda olduğunu anlayınca, “İyi olmak ister misin?” diye ona sordu. Hasta şöyle yanıt verdi: “Efendim, su çalkandığı zaman beni havuza indirecek kimsem yok, tam gireceğim an benden önce başkası giriyor.” İsa ona merhamet göstermek istedi. “Kalk, şilteni topla ve yürü” dedi. Adam o anda hemen iyileşti. Şiltesini toplayıp yürümeye başladı. Bu belirtiler her geçen zaman artıyor ve İsa Mesih yetkili kişi olduğunu kanıtlıyordu. İsa, Baba Tanrı’dan gelen yetki ile bunları yapıyordu. Bu belirtiler nedeniyle İsa Mesih’in takipçileri artıyordu.

Berna Hanım “Bravo çocuklar hepsini çok iyi hatırladınız. İsa Mesih, Baba Tanrı’dan aldığı yetki ile birçok kişiye şifa vermeye devam ediyor. Şimdi başka bir resim geliyor. Bu öyküyü acaba Asya hatırlıyor mu?”

Berna Hanımın elindeki resimde oldukça fazla insan görünüyordu. İnsanlar çayırlıkta toplanmış, bazıları oturur halde İsa Mesih’i izliyorlardı. İsa’nın yanında elinde iki balık ve beş ekmek tutan bir çocuk vardı. Çocuklar bu resme bakarken, Asya ise pür dikkat resmi inceledi ve “Bu İsa’nın beş bin kişiyi doyurduğu öykü olmalı. Berna teyze bu öykü öyle değil mi?”

“Evet Asya tam da bu öykü, haydi seni dinliyoruz” diyerek eli ile omuzuna dokundu ve sözlerine dikkat kesildi. Berna Hanım.

Asya hemen resme odaklandı ve öyküyü anlatmaya başladı.

“İsa Mesih’in ardından büyük bir kalabalık gidiyordu. Çünkü hastalar üzerinde yaptığı büyük mucizeleri görmüşlerdi. Hasta olanlara şifa veriyordu. Bu onlar için çok şaşılası bir olaydı.

İsa dağa çıkıp orada öğrencileriyle birlikte oturuyordu; bir anda büyük bir kalabalığın kendisine doğru geldiğini görünce Filipus' a, “Bu insanları doyurmak için nereden ekmek alalım?” diye sordu. Bu sözü onu denemek için söylemişti, aslında kendisi ne yapacağını biliyordu.

Filipus O'na şu yanıtı verdi: “Her birinin bir parça ekmek yiyebilmesi için bile çok para gerekir.

Öğrencilerinden biri olan, Simun Petrus'un kardeşi Andreas, İsa'ya şöyle dedi, “Burada beş ekmeğiyle iki balığı olan bir çocuk var. Ama bu kadar kişi için bunlar yeterli değildi.

Halk çayırlıklara oturdu. Sadece yetişkin erkeklerin sayısı 5000 kişiydi. İsa ekmekleri aldı, şükrettikten sonra oturanlara dağıttı. Balıklardan da istedikleri kadar verdi. Herkes doyunca İsa öğrencilerine, “Artakalan parçaları toplayın, hiçbir şey ziyan olmasın” dedi. Onlar da söylenildiği gibi kalanları topladılar. Yedikleri beş arpa ekmeğinden artakalan parçalarla on iki sepet doldurdular. Halk, İsa'nın yaptığı mucizeyi görünce, çok etkilendi.

“Bravo Asya harika şekilde öyküyü bize anlattın. Keyifle dinledik seni. İnsanlar bedenleri için ekmek istediler. Karınlarının açlıklarını düşünüyorlardı. Ancak İsa Mesih canlarının ihtiyaçları olan yaşam ekmeğini vermek istiyordu. Yaşam ekmeği İsa Mesih’in kendisiydi. O’na iman etmelerini istiyordu.” dedi Berna Hanım.

Asya başarılı anlatmanın sevinci ile arkadaşlarına gülümsedi. Bir sonraki resmin ne olacağını düşünmeye başladı. Aklından pek çok öykü geçiyordu. Çünkü İsa Mesih çok sayıda mucizeler yapmıştı.

Sonraki resim biraz kasvetli bir resimdi. Berna Hanım hepsinin göreceği şekilde resmi çıkardı. Resimde bir mağara önünde İsa, iki kadın ve insanlar vardı. Nadya “Bu çok ilgimi çeken bildiğim bir öykü. İsa ve Lazar’ın öyküsü.”

Herkes öyküyü anlatacak mı acaba diye Nadya’ya baktı. Berna Hanım devam edebilirsin deyince öyküyü anlatmaya başladı.

İsa Lazar'ın dört gündür mezarda olduğunu öğrendi. Birçok Yahudi, kardeşlerini yitiren Marta'yla Meryem'i avutmaya gelmişti. Lazar, Meryem ve Marta kardeşti. Marta İsa'nın geldiğini duyunca O'nu karşılamaya çıktı, Meryem ise evde kaldı. Marta İsa'ya, “Ya Rab” dedi, “Burada olsaydın, kardeşim ölmezdi. Şimdi bile, Tanrı'dan ne dilersen Tanrı'nın onu sana vereceğini biliyorum.” İsa, “Kardeşin dirilecektir” dedi. Marta, “Son gün, diriliş günü onun dirileceğini biliyorum” dedi. İsa ona, “Diriliş ve yaşam Ben'im” dedi. “Bana iman eden kişi ölse de yaşayacaktır. Yaşayan ve bana iman eden asla ölmeyecek. Buna iman ediyor musun?” Marta, “Evet, ya Rab” dedi. “Senin, dünyaya gelecek olan Tanrı'nın Oğlu Mesih olduğuna iman ettim.” Bunu söyledikten sonra gidip kız kardeşi Meryem'i gizlice çağırdı. “Öğretmen burada, seni çağırıyor” dedi. Meryem bunu işitince hemen kalkıp İsa'nın yanına gitti. İsa henüz köye varmamıştı, hâlâ Marta'nın kendisini karşıladığı yerdeydi. Meryem'le birlikte evde bulunan ve kendisini teselli eden Yahudiler, onun hızla kalkıp dışarı çıktığını gördüler. Ağlamak için mezara gittiğini sanarak onu izlediler.

Meryem İsa'nın bulunduğu yere vardı. O'nu görünce ayaklarına kapanarak, “Ya Rab” dedi, “Burada olsaydın, kardeşim ölmezdi.” Meryem'in ve onunla gelen Yahudiler' in ağladığını gören İsa'nın içini hüzün kapladı, yüreği sızladı. “Onu nereye koydunuz?” diye sordu. O'na, “Ya Rab, gel gör” dediler. İsa ağladı. Yahudiler, “Bakın, onu ne kadar seviyormuş!” dediler. Ama içlerinden bazıları, “Körün gözlerini açan bu kişi, Lazar'ın ölümünü de önleyemez miydi?” dediler. İsa yine derinden hüzünlenerek mezara vardı. Mezar bir mağaraydı, girişinde de bir taş duruyordu. İsa, “Taşı çekin!” dedi. Lazar dört gündür oradaydı.

Bunun üzerine taşı çektiler. İsa gözlerini gökyüzüne kaldırarak şöyle dedi: “Baba, beni işittiğin için sana şükrediyorum. Beni her zaman işittiğini biliyordum. Ama bunu, çevrede duran halk için, beni senin gönderdiğine iman etsinler diye söyledim.” Bunları söyledikten sonra yüksek sesle, “Lazar, dışarı çık!” diye bağırdı. Ölü, elleri ayakları sargılarla bağlı, yüzü peşkirle sarılmış olarak dışarı çıktı. İsa oradakilere, “Onu çözün, bırakın gitsin” dedi. O zaman, Meryem'e gelen ve İsa'nın yaptıklarını gören Yahudiler' in birçoğu İsa'ya iman etti.

Öykü bitiminde Yoel bir anda “İsa ölüleri bile diriltiyor. Ne kadar da güçlü. Bu harika. Balığım öldüğünde dirilse çok şaşırırdım” dedi.

Berna Hanım “İsa Mesih yaşadığı dönemde muhteşem işler yapıyordu. Ancak geleceği kendinden çok önce yaşamış peygamberlere açıklanan İsa Mesih’i bazıları anlayamadı. Çocuklar gerçekten de İsa harika işler yapmak için doğdu. Bir bebek olarak dünyaya geldi. Çocuk oldu, büyüdü, çölde denendi, vaftiz oldu, hizmete başladı. Tapınakta öğretti, hastaları iyileştirdi, mucizeler yaptı. Bu harika işleri yapmamış olsaydı acaba ne olurdu?” diye sordu. Çocuklar düşünmeye başladılar.

İsa Mesih insanlara öğretiyor, göksel egemenliğin Müjde’sini duyuruyor, halk arasında rastlanan her hastalığı, her illeti iyileştiriyordu. Hastalıklara yakalanmış bütün hastaları, acı çekenleri, tutsak olanları, saralıları, felçlileri O'na getirmişlerdi. O’da hepsini iyileştirdi. Merak ediyorum; İsa bu kadar mucizeler yapmamış olsaydı ne olurdu?” diyerek sorusunu tekrarladı Berna Hanım.

Hanna “Bence insanların çoğu O’nu takip etmezdi. Birçok kişi sadece iyileşmek veya doymak için İsa’yı izlediler. İsa Mesih Tanrı’nın Oğlu, Kurtarıcı olduğu için O’na iman edenler çok fazla değildi. Bu mucizeleri yapmamış olsa bile onu izlemeleri gerekirdi diye düşünüyorum. Çünkü o kutsal ve sevgi doludur. Tanrı’nın biricik Oğlu, insanlar günahtan özgür olsunlar ve Tanrı ile barışsınlar diye çok fedakârlık yaptı. İsa Mesih bizim için, tüm dünya için en büyük armağandır. Biz de bu armağana bu sevgiye bakmalı ve bu sevgiye odaklanmalıyız” diyerek yanıtladı. Her zaman mucizeler göreceğimizi sanmıyorum. Ancak Tanrı Oğlu İsa Mesih her zaman mucize yapabilecek güçtedir. O istediğinde harika hediyelerle ve mucizelerle bizi şaşırtabilir.”

Hanna’nın annesi Berna Hanım, kızı Hanna’yı onaylarcasına başını salladı. “Başka konuşmak isteyen var mı?” diye sordu. Asya “Evet çok kişi kurtarıcı olduğu için değil de doymak için, işleri olsun diye gidiyor olabilirler. İsa Mesih bunları yapmasa da onu izlemeleri gerekirdi. Çünkü O kurtarıcı ve tek Mesih’tir.”

Barış, “İsa Mesih zaten o kadar büyük bir iş yaptı ki çarmıhta kendini sunmaya razı oldu. Bu mucizeleri yapmamış olsa bile dünyaya geliş amacı çok değerliydi. Amacı Tanrı ile insanı barıştırmak ve günahın etkisini yok etmekti.”

Berna Hanım; “Peki biz bugün İsa Mesih’i neden izliyoruz? Biraz düşünelim. Bu dünyada yaşarken daha iyi koşullarda yaşayabilmek için mi? Yoksa İsa Mesih tek gerçek, yol ve yaşam olduğu için mi? İsa Mesih’e sadece iman ettikleri için O’nu izleyen öğrenciler de vardı. Ancak herkes aynı düşüncede değildi.

Bu İsa Mesih için üzücü olmalı. İmanlarının belirtilere ve harika işlerine değil, kendisine odaklı olmasını istiyordu. Kendisinin kim olduğunu tam olarak görmelerini fark etmelerini bekliyordu. Çünkü ancak bu şekilde kurtulabilirlerdi. Sonsuz yaşama İsa Mesih’i tanıyarak ve iman ederek erişebilirlerdi. Bunun değerini ve önemini anlamaları gerekliydi.

Berna Hanımın anlamlı derin sorusu akıllardaydı. Her bir çocuk kendi düşüncelerini yokluyor Tanrı ile olan ilişkilerini düşünüyordu.

“İsa Mesih’i neden izliyoruz? Bu dünyada daha iyi koşullara sahip olmak için mi? Yoksa tek gerçek, yol ve yaşam İsa Mesih olduğu için mi?” Bu soru uzunca düşünülmesi gereken bir soruydu.

Berna Hanım çocukları bu soru ile bıraktı ve düşünmeleri istedi. Sonra haydi hep birlikte Kurtarıcımız İsa Mesih’e kurtarışı için şükürler sunalım diyerek dua etmeye başladı.

“Şükrederiz sana Tanrımız, sen ulu ve güçlüsün. Kutsal ve sevgi dolusun. Hepimizi kurtarmak için bir bebek olarak, dünyamıza geldin ve burada yaşadın. Harika mucizeler yaptın. İnsanları doğru olana çağırdın. Büyük bir amaç için Baba Tanrı’ya her zaman itaat ettin. Çarmıhta bize en saf sevgiyi, kendini sundun. Herkese kurtulma ve Tanrı ile barışma olanağı sağladın. Sonsuz yaşam vaadin için teşekkür ederiz. Seni çok seviyoruz. Yaşam ekmeğimiz sensin İsa Mesih. Yüce Kral Nasıra’lı İsa Mesih’in adıyla Âmin.” diyerek duasını tamamladı Berna Hanım.

Bu dua zamanının açılışını o başlatır sonra isteyen çocuklar da sesli ya da sessiz olarak dua eder ve böylece Tanrı’ya övgü duaları yükselirdi. O günde öyle oldu.

Duaya Yoel devam etti. “Yüce İsa sana teşekkür ederiz her şey için. İyi ki bizi seviyorsun Yüce adınla Âmin.” Ardından Hanna;

“Ya Rab dünyamıza gelip bizimle olmayı seçtiğin ve yaptıkların için sana şükrederiz. Seni ve işlerini övüyoruz Âmin” Sonra Asya;

“Sevgili Tanrım bana verdiğin her şey için çok teşekkür ederim. Seni çok seviyorum Amin.”

Toprak’ta “İsa Mesih yaptığın mucizeler için teşekkür ederiz. Hasta kedime de şifa ver lütfen! Âmin” diyerek dua etti.

Bir süre sessizlik oldu ve Berna Hanım dua zamanını kapattı. “Çocuklar Tanrımız’a övgülerimizi sunduk, isteklerimizi söyledik ve O’nun işlerini anımsadık. Şimdi sizler sanat çalışmalarınızı yaparken Noel tiyatromuz ile ilgili metinleri size vermek üzere hazırlayacağım. Bilgileri de detaylı olarak anlatacağım. Tiyatromuz için planlama ve provalar yapmaya başlayacağız” dedi.

Birden çocuklar arasında bakışmalar ve heyecanlı gülüşmeler başladı. Nasıl bir görev dağılımı olacaktı? Merak ediyorlardı. El-işlerini yapmak üzere kendilerine hazırlanmış olan masaya geçerek çalışmaları yapmaya koyuldular. Bazıları resim yapıyor, bazıları kil ile çalışıyor, bazıları ise farklı malzemelerden çalışmalara başlamıştı. Masa rengarenk kağıtlar boyalar ve el-işi malzemeleri ile doluydu. Herkes istediği ürünle çalışabiliyordu. El-işi çalışmaları tamamlandı ve tiyatro için bilgi alma zamanı geldi.

Noel Bayramı için İsa Mesih’in doğuş sahnesi tiyatrosu seçilmişti. Bu tiyatro kilisede çocukların sunacağı bir tiyatro olduğu için her biri heyecan doluydu. Berna Hanım her yıl Noel Bayramı için bir program hazırlar ve bayram günü tüm davetlilere bu programı çocuklar ile sunardı. Bu yılki Noel için de öyküyü belirlemiş, kostümleri, metinleri ve konuşma sıralarını hazırlamıştı. Herkesin görevlerini açıklamaya başladı.

“Samuel, Yoel, Cem: Çoban

Ezgi, Linda ve Asya: Yıldızbilimci

Hanna: Meryem

Barış: Yusuf

Ezgi, İnci, Debora, Nadya, Duru: Ezgi söyleyen melekler

Melodi: Melek Cebrail

Toprak, Yeshua, Yakup: Koyunlar olacak.’’

Çocukların hepsi aldığı rollerden memnundu. Yüzler gülüyor ve heyecanla yapacakları rollerin metinlerini almayı bekliyorlardı. Berna Hanım sözlerin yazılı olduğu kağıtları tek tek çocuklara verdi. Metinlerin yanında çocukların isimleri de yazılıydı. Çalışıp öğrenmeleri için eve götürmelerini istedi. Noel zamanına kadar her Pazar prova yapacaklardı.

Zaman doluyordu. Hep birlikte sınıfı toparladılar ve öğretmenleri dua ederek onları yolcu etti. Çocuklar öğretmenleri ile vedalaşarak büyük salona ailelerinin yanına döndüler.

Tapınma ve vaaz bitmiş herkes sohbet ediyordu. Çocuklar hemen ailelerini buldular. Melodi de koşar adımlarla annesi Karin Hanım’a doğru yaklaştı. Kulağına eğilerek “Anne Cebrail'im, melek oldum. Çok mutluyum. Tanrı’ya şükürler olsun” dedi. Annesi Melodi’nin yüzündeki sevinci görünce çok mutlu oldu. O’na sarıldı “Sevinçli olman beni de mutlu ediyor Melodi, rolü çalışırken sana yardımcı olurum istersen” diye onu cesaretlendirdi. “Elbette çok sevinirim” diyerek çalışacağı metni annesine uzattı.

Artık rahatlamıştı. Kilisede yemeklerini yediler. Herkesle iyi zaman geçirdikten sonra sabah kiliseye gelirken önünden geçtikleri parkta ailece zaman geçirmeye gittiler. Melodi kardeşleri Yoel ve Ezgi’yi salıncakta salladıktan sonra, Samuel ile dönen atlarda birbirlerini döndürüp durdular. Salıncaklar, dönen atlılar ve kaydıraklarda doyasıya eğlendiler. Babası Semih Bey çocuklara “Beş dakikaya kadar artık gitmeliyiz” diye seslendi. Çocuklar son turlarını da yaptıktan sonra arabaya binerek evin yolunu tuttular. Puki kapının dışındaki sesleri duyar duymaz ailesinin eve geldiğini hemen anladı. Evin koridorunda sevinçle koşuyordu. Sanki hoş geldiniz der gibi sesler çıkarıyordu.

Çocuklar Puki’yi sevip başını okşadılar. Birlikte oyun bile oynadılar. Puki kendisine atılan topları koşarak yakalayıp getirerek çocukları eğlendiriyordu. Güzel Pazar gününün kalan saatlerini nasıl değerlendireceklerini biliyorlardı. Bugün evleri bayram sezonuna hazırlanacaktı. Babaları alt katta bulunan depodan iki çanta ile yukarı çıktı. “Samuel, Melodi, Ezgi, Yoel yardımınıza ihtiyacım var. Benim için kapıyı iyice duvara yaslayabilir misin Yoel? Samuel depoda kapının girişince yerde duran kutuyu alır mısın? Melodi lütfen Puki’nin minderini kitaplığın yanına koyar mısın? Ezgi sen de annene haber verir misin? evimizi Noel için süslemeye başlıyoruz.”

Çocuklar büyük sevinçle, verilen görevleri yaptılar. Evin salonunda tüm aile bir araya geldi. Semih Bey, salonu aydınlatan büyük pencerenin önündeki kahve sehpasını kaldırarak yemek masasının arka tarafına duvara yasladı. Noel ağacı için yer açması gerekiyordu. Pencere önünde duran koltukları sağlı sollu çekerek daha geniş bir yer olmasını sağladı. Tül perdeyi eli ile kenara çekti. Dışarıda uçuşan yaprakları ve yürüyen insanları üç saniye kadar izledi. Sonra yerde duran çantanın fermuarını açarak içinde üç parça halinde duran büyük ağacı çıkardı. Ağacın en alt kısmını çıkardığı ayak üzerine taktı. Sonra orta bölümü ve en tepeyi oluşturan parçayı gövdeye oturttu. Böylece ağacı kurmuş oldu. Işıkları tepeden başlayarak aşağı kadar düzenli şekilde sardı. Bundan sonrası çocuklar için yapması en keyifli kısmıydı. Artık süsleri takabilir ve sıcak çikolata keyfi yapabilirlerdi.

Anne Karin Hanım, ağacın ayaklarını güzel altın rengi, kırmızı desenlerden oluşan oval bir örtü ile kapattı. Örtü üzerine her yıl verilmek üzere alınan Noel hediyeleri, Noel oyuncakları, aynı zamanda süslemek içinde üzerine çeşitli Noel süsleri konurdu.

Ezgi abisi Samuel’in getirdiği kutunun açılmasını beklerken, Melodi güzel bir Noel ezgisi açtı. Sözleri şöyleydi.

Meleklere kulak verin,

Yeni doğan Kral’a şan,

Dünya’ya merhamet geldi.

Barış veren Tanrı’dan...

Çalan güzel Noel ezgisine eşlik ederek Noel ağacını süslemek oldukça keyifliydi. Güzel bir Pazar’dı ve ailece harika zaman geçiriyorlardı. Noel ağacına süsleri takarken, babası, Yoel’i omuzuna alıyor ağacın üst kısımlarına yetişemediği için süsleri takmasına yardımcı oluyordu. Anne de kutudan süsleri çıkarıp ağaca asmaları için Ezgi, Melodi ve Samuel’e uzatıyordu. Samuel de hem süsleri ağaca asıyor hem de Yoel’e vermesi için babasına uzatıyordu. Bunları yaparken de kilisedeki çocuk tiyatrosu ve roller hakkında konuşuyorlardı.

Melodi “Babacım melek olacağım, en çok istediğim roldü ve oldu” diyerek devamlı gülümsüyordu. Samuel ve Yoel “Biz çoban, Ezgi ise yıldızbilimci oldu” diye eklediler.

Babaları ve anneleri çocukların mutlu olmalarına seviniyordu. Böylece tüm aileyi Noel sevinci sarmaya başladı. Çünkü İsa Mesih’in doğumu çağlar boyunca sevinçle kutlanacak bir bayramdı. Gerçekten kurtarmak için dünyaya gelen Tanrı’ydı. Bu doğumun anlamını ve İsa Mesih’in en değerli armağan olduğunu her zaman anımsayarak, bu bayramı büyük sevinçle kutluyorlardı. Ezgiler söyleyerek, övgü duaları yükselterek, hediyeler vererek ve iyi haberi bilmeyenlere anlatarak özel bir ay geçirmeyi planladılar.

Salon iyice renklenmiş ve süsler tüm ortamı değiştirmişti. Biraz dinlenmek için yeşil kılıflı koltuk takımına oturdular. Melodi “Tiyatro rolümü nasıl buldun baba?” diyerek babasının dizine uzandı.

“İsa Mesih’in doğumu oldukça harika bir öyküdür Melodi. Doğacak olan Mesih’in önceden bildirilmesi de çok etkileyici. Peki İsa Mesih’in doğumunun önceden bildirilmesini hatırlıyor musunuz?” diye sordu baba. Yoel babası ve annesinin arasına oturmaya çalışarak “Ben çok fazla detay hatırlamıyorum” diye yanıtladı.

Melodi hemen “Ben hatırlıyorum. İsa Mesih daha doğmadan doğumu Meryem’e bildirildi.” dedi.

Melodi İsa Mesih’in doğumunun önceden bildirilmesi öyküsünü detaylı şekilde biliyordu. Çünkü Noel için hazırlanan çocuk tiyatrosunda, öyküde geçen Melek Cebrail kendisi olacaktı. Bu rol çok istediği bir roldü. Birkaç kez Kutsal Kitap’ında bu öyküyü okumuş aynı zamanda derslerde duymuştu.

Melodi, “Yoel Kutsal Kitap’tan sana okumamı ister misin?” diye sordu. Yoel dikkatle Melodi’ye bakarak “Evet” diye yanıtladı. Melodi uzandığı yerden doğruldu, koşarak Kutsal Kitap’ını aldı ve Luka 1:26-38 bölümü açtı.

Melodi Luka birinci bölümden okumaya başladı.

İsa’nın Doğumu Önceden Bildiriliyor.

Elizabet’in hamileliğinin altıncı ayında Tanrı, Melek Cebrail'i Celile'de bulunan Nasıra adlı kente, Davut'un soyundan Yusuf adındaki adamla nişanlı kıza gönderdi. Kızın adı Meryem'di. Onun yanına giren melek, “Selam, ey Tanrı'nın lütfuna erişen kız! Rab seninledir” dedi.

Melodi Kutsal Kitap’ı göğsüne doğru kapatarak gözlerini tavana dikti. “Eminim melek ışıl ışıldı. Boyu da çok uzun olmalı. Bulunduğu yere güçlü ışık saçtığı kesindi. Yüce Kral’ın geleceğini müjdeliyordu. Bu dünyadaki en değerli mesajlardan biriydi. Meryem acaba bu ışık karşında gözlerini açık tutabildi mi? Merak ediyorum” dedi ve kitabı dizlerinin üzerine koyarak okumaya devam etti.

Söylenenlere çok şaşıran Meryem, bu selamın ne anlama gelebileceğini düşünmeye başladı. Ama melek ona, “Korkma Meryem” dedi, “Sen Tanrı'nın lütfuna eriştin. Bak, gebe kalıp bir oğul doğuracak, adını İsa koyacaksın. O büyük olacak, kendisine ‘Yüceler Yücesi'nin Oğlu’ denecek. Rab Tanrı O'na, atası Davut'un tahtını verecek. O da sonsuza dek Yakup'un soyu üzerinde egemenlik sürecek, egemenliğinin sonu gelmeyecektir.” Meryem meleğe, “Bu nasıl olur? Ben erkeğe varmadım ki” dedi. Melek ona şöyle yanıt verdi: “Kutsal Ruh senin üzerine gelecek, Yüceler Yücesi'nin gücü sana gölge salacak. Bunun için doğacak olana kutsal, Tanrı Oğlu denecek. Bak, senin akrabalarından Elizabet de yaşlılığında bir oğula gebe kaldı. Kısır bilinen bu kadın şimdi altıncı ayındadır. Tanrı'nın yapamayacağı hiçbir şey yoktur.” “Ben Rab'bin kuluyum” dedi Meryem, “Bana dediğin gibi olsun.” Bundan sonra melek onun yanından ayrıldı.

Melodi “Öykü buydu hatırladın mı?” diyerek Yoel’e baktı. Yoel “Evet evet hatırladım” diye yanıtladı. Melodi “Meryem kim bilir nasıl şaşırdı ve korktu. Böylesi bu durum gerçekten de çok sıra dışıydı. Tüm bu olanlara rağmen Meryem itaat etmeye hazırdı. Duruma itiraz etmedi ve olacakları kabul etti.

Bu çok etkileyiciydi. “Anne sence de çok etkileyici değil mi?” diyerek annesine döndü. Annesi “Kesinlikle çok etkileyici ve çok sıra dışı Melodi” diyerek süsleri çıkarmaya devam etti. Ağaç süslemeleri bitmek üzereydi. Işıltılı süsler, pırıltılı toplar, önceki yıllardaki kermeslerde yaptırılan, isimlerin yazılı olduğu süsler ve tabi ki ışıklar, her biri göz alıcıydı.

Semih Bey, biten ağaç süslemesinin ardından evin kapısına her yıl astıkları çelengi yerleştiriyordu. Bir anda karşısında, sitelerinde onlara hizmet veren Ahmet Bey'i gördü.

Ahmet Bey eşi ve iki çocuğu aynı sitede kendisi için ayrılmış bir evde yaşıyorlardı. Sitedeki işleri yaparak geçimlerini sağlıyorlardı. Genel temizlik işlerinden ve hizmetten sorumlulardı.

O günde merdiven ahşaplarını siliyor ve atılması için kapıya konan çöp poşetlerini alıyordu. Ahmet Bey “İyi günler nasılsınız?” diyerek Semih Bey’e tebessüm etti. Semih Bey “İyi günler iyiyiz teşekkürler siz nasılsınız? Biz de bayram hazırlıkları yapıyoruz” diyerek astığı çelengi gösterdi.

Ahmet Bey şaşırdı. “Biz iyiyiz teşekkürler efendim. Ne bayramı olduğunu sorabilir miyim acaba?” diye Semih Bey’in astığı çelenge bakakaldı. Semih Bey hemen “Noel Bayramı” diye yanıtladı. Hemen bu büyük bayramın nedenini anlatmaya başladı. “İsa Mesih’in doğumunu kutluyoruz. O, tüm insanları günahtan kurtarmak için doğdu. Doğmasında önemli bir amaç vardı. Tanrı ile insan sonsuzlarca birlikte yaşayabilsin ve günah engeli kalksın diye dünyaya geldi. Her günahlı insanın cezasını kendisi üstlenmek ve iman edenlerin kurtuluşunu sağlamak için çarmıhta kendini feda etti. Tanrı Oğlu olduğu halde beden alarak dünyamıza geldi. Bizim için oldukça önemli bir bayram.” “Yeni yıl için koyduğunuzu düşünmüştüm” dedi Ahmet Bey. Semih Bey “Hayır Doğuş Bayramı için. Bir dakika” diyerek hemen çalışma odasındaki kitaplıktan bir İncil getirdi ve Kutsal Kitabımız detayları ile anlatıyor” diyerek İsa’nın doğumu öyküsünü açtı. Ahmet Bey Semih Bey’in gösterdiği kısma bakarak hızlıca göz attı. (İsa'nın Doğumu Matta: 1:18-25)

İsa Mesih'in doğumu şöyle oldu: Annesi Meryem, Yusuf'la nişanlıydı. Ama birlikte olmalarından önce Meryem'in Kutsal Ruh'tan gebe olduğu anlaşıldı. Nişanlısı Yusuf, doğru bir adam olduğu ve onu herkesin önünde utandırmak istemediği için ondan sessizce ayrılmak niyetindeydi. Ama böyle düşünmesi üzerine Rab'bin bir meleği rüyada ona görünerek şöyle dedi: “Davut oğlu Yusuf, Meryem'i kendine eş olarak almaktan korkma. Çünkü onun rahminde oluşan, Kutsal Ruh'tandır. Meryem bir oğul doğuracak. Adını İsa[a] koyacaksın. Çünkü halkını günahlarından O kurtaracak.” Bütün bunlar, Rab'bin peygamber aracılığıyla bildirdiği şu söz yerine gelsin diye oldu: “İşte, kız gebe kalıp bir oğul doğuracak; adını İmmanuel koyacaklar.” İmmanuel, Tanrı bizimle demektir.

Yusuf uyanınca Rab'bin meleğinin buyruğuna uydu ve Meryem'i eş olarak yanına aldı. Ama oğlunu doğuruncaya dek Yusuf ona dokunmadı. Doğan çocuğun adını İsa koydu.

Ahmet Bey yazılanlara merakla bakıyordu. Semih Bey “Dilerseniz kitabı sizi hediye edebilirim. Okumak isterseniz sizde kalsın” dedi ve gülümsedi. Ahmet bey teşekkür ederek İncil’i kabul etti. Şaşkınlığı halen geçmemişti. Kitaba bakarak “iyi günler tekrar teşekkür ederim” dedi ve oradan ayrıldı.

Ahmet Bey o günkü işlerini tamamladı ve evde Semih Bey’in kendisine verdiği İncil’e göz atmaya devam etti. Luka da ki bölümü okumaya başladı. Okudukları fazlasıyla ilgisini çekiyor ve sayfa sayfa göz atmaya devam ediyordu. Çobanlar ve Melekler bölümünü ilgi ile okuyordu.

Çobanlar ve Melekler Luka:1-8

Aynı yörede, sürülerinin yanında nöbet tutarak geceyi kırlarda geçiren çobanlar vardı. Rab'bin bir meleği onlara göründü ve Rab'bin görkemi çevrelerini aydınlattı. Büyük bir korkuya kapıldılar. Melek onlara, “Korkmayın!” dedi. “Size, bütün halkı çok sevindirecek bir haber müjdeliyorum: Bugün size, Davut'un kentinde bir Kurtarıcı doğdu. Bu, Rab olan Mesih'tir. İşte size bir işaret: Kundağa sarılmış ve yemlikte yatan bir bebek bulacaksınız.”

Birdenbire meleğin yanında, göksel ordulardan oluşan büyük bir topluluk belirdi. Tanrı'yı överek,

“En yücelerde Tanrı'ya yücelik olsun,

Yeryüzünde O'nun hoşnut kaldığı insanlara

Esenlik olsun!” dediler.

Melekler yanlarından ayrılıp göğe çekildikten sonra çobanlar birbirlerine, “Haydi, Beytlehem'e gidelim, Rab'bin bize bildirdiği bu olayı görelim” dediler. Aceleyle gidip Meryem'le Yusuf'u ve yemlikte yatan bebeği buldular. Onları görünce, çocukla ilgili kendilerine anlatılanları bildirdiler. Bunu duyanların hepsi, çobanların söylediklerine şaşıp kaldılar. Meryem ise bütün bu sözleri derin derin düşünerek yüreğinde saklıyordu. Çobanlar, işitip gördüklerinin tümü için Tanrı'yı yüceltip överek geri döndüler. Her şeyi, kendilerine anlatıldığı gibi bulmuşlardı.

İyi haberi duyan kişilerin çobanlar olması Ahmet Bey’i çok şaşırmıştı. Kendisini onların yerine koyması zor olmadı. Toplum içinde çok da tercih edilmeyen, saygı duyulmayan meslekler diye aklından geçirdi. Ancak Yüce olan insanları mesleklerine göre ayırmıyor, üstelik öncelik verip müjdeyi onlara iletiyordu. Yüzünde istemsiz bir tebessüm oluştu. İçi ılık ılık oldu ve kitabı karıştırmaya devam etti.

Ahmet Bey Semih Bey’in verdiği İncil’i fırsat buldukça okuyordu. Okurken aklında oluşan sorular sayıca artmıştı. Artık Semih Bey ile görüşüp soruları ona sormak istiyordu. Kapısını çalıp müsait olup olmadığını sordu. Semih Bey müsait olduğunu söyleyerek evine davet etti. Kahve eşliğinde sorularını yanıtladı.

Onlar sohbet ederlerken, Melodi ve kardeşleri Noel Bayramı’nda oynayacakları tiyatro oyunu için provalarını yapıyorlardı. Melodi kostümünü giyinmiş ezberlemeye çalıştığı cümleleri tekrar ediyor ve gerektiğinde annesinden düzeltmesini istiyordu. Kardeşleri de rollerini ezber yapıyor ve rollerini canlandırılıyordu. Prova yaparken çok keyifli zaman geçiriyorlardı. Ahmet Bey provalardan gelen sesleri duyunca Semih Bey’e “Çocukların ödevlerimi var?” diye sordu. Semih Bey “Görevleri var. Noel Bayramı için tiyatro yapacaklar. Kilisede İsa Mesih’in doğumunu anlatan öyküyü canlandıracaklar. Dilerseniz siz de ailece Noel kutlamamıza katılabilirsiniz” diyerek davetiye uzattı. Ahmet Bey katılmayı istediğini söyleyerek davetiye ile evden ayrıldı.

Karin Hanım da akşam yemeği hazırlamak için mutfağa girdi. Akşam için fırında tavuk, pirinç pilavı ve güzel bir salata yapmayı planlamıştı. Tatlı olarak da limonlu cheesecake vardı

Çocuklarda o günlük provalarını tamamladılar. Melodi odasındaki yatakta uzanırken Puki’nin çok hareketlendiğini fark etti. Bu hareketlilik dışarı çıkmak istediğinin işaretiydi. Gezmek ve enerjisini atmak istiyordu. Melodi annesine “Annecim Puki’yi dışarı çıkarıyorum biraz dolaştırıp dönerim” diye seslendi. Annesi mutfaktan “yemek saatimiz yaklaşıyor fazla gecikmeyin” diye yanıtladı. Melodi “Tamam anne” dedi ve Puki’nin tasmasını bağladı. Onu yürüyüş parkına doğru götürdü. Hava serindi. Buna rağmen parkta dolaşan insanlar vardı. Tatlı bir rüzgâr esiyordu. Puki gördüğü her köpeğe yaklaşmak ve koklamak istiyordu. Ancak Melodi tasmasını sıkıca tuttuğu için her istediğini yapamıyordu. Puki fazlaca gezmiş, enerjisini atmış ve sakinleşmişti. “Eve dönme zamanı geldi” diyerek Puki’yi parktan çıkardı. Tam yolun karşısına geçtikleri anda ani bir çarpışma oldu. Puki’nin tasması Melodi’nin elinden kaydı ve Melodi yere düştü. Ne olduğunu anlayamamıştı. Puki tüm gücüyle yardım istercesine havlıyordu. Melodi yüzündeki ıslaklığı hissederek elini yüzüne götürdü. Maalesef bu ıslaklığın nedeni kandı. Başını doğrulttu ve kendisine çarpan bisikleti gördü. Sürücüsü hemen iyi misin? diyerek yardımcı olmaya çalıştı. Sürücü de korkmuş ve verdiği zarardan ötürü kaygılanmıştı. Site içinden sesi duyan Ahmet Bey koşarak Melodi’nin yanına geldi. İyi olup olmadığını kontrol ettikten sonra nazikçe kaldırıp kaldırıma oturttu. Çarpan kişiye “Neden dikkat etmiyorsun?” diyerek çıkıştı. Puki’nin tasmasını yakalayıp site içindeki ağaca bağladı ve Semih Bey’in daire ziline basarak “Melodi’nin geçirdiği kazayı haber verdi.” Semih Bey eşi Karin Hanıma “Melodi’ye bisiklet çarpmış aşağı inip onunla ilgileneceğim” diyerek araç anahtarını cüzdanını alarak evden çıktı. Karin Hanım hemen pencereye koşarak neler olduğunu anlamaya çalıştıysa da ağaçlardan dolayı olay yerini göremedi.

Melodi’nin canı acıyor ve ağlıyordu. Çarpıştığı kişi üzüntü ve panikle etrafa bakıyordu. Bir peçete çıkararak Melodi’nin yüzünü temizlemeye çalıştı; Ancak Melodi el hareketi ile durmasını işaret etti. Tüm bunlar olurken babası Semih Bey hemen Melodi’nin yanına gelerek nasıl olduğunu anlamaya çalıştı. Ahmet Bey ve çarpan kişi “Hastaneye gidelim mi?” diye sordular. Semih Bey yapılması gereken ilk müdahaleyi yaparak “Kontrol edilmesi gerekir” dedi. Melodi’yi kolundan kaldırdı. Aynı zamanda içinden dua ediyor, kızının durumunun iyi olması için Tanrı’dan yardım istiyordu. Çarpan kişi de yerdeki bisikleti kaldırarak siteye bıraktı. Hızla dönüp yardım etmeye çalıştı.

Semih Bey aracını park yerinden getirdi. Aracın kapısını açtı. Kızını yavaşça oturttu. Melodi’ye çarpan kişi Ahmet Bey’e bakarak “Biz de hastaneye gidecek miyiz baba?” deyince; Semih Bey çarpan kişinin Ahmet Bey’in oğlu olduğunu anladı. Oğlu 13 yaşında bir gençti. İsmi Murat’tı. Olanlar için çok üzgündü. Ahmet Bey “özür dileriz kızım, Semih Bey özür dileriz, istemeden oldu emin olun” diyerek araca bindiler. Semih Bey “Telaşlanmayalım her şey iyi olacak” diyerek ortamı yumuşattı. En yakın sağlık kuruluşuna aracını sürdü ve doktor ile görüştüler. Çenesini yere vurduğu için açılma olmuş ve dikiş atılması gerekiyordu. Kanama bu nedenle olmuştu. Melodi tedavi edilirken eve haber veren Semih Bey Karin Hanıma durumla ilgili bilgi verdi. Onlar da evde çocuklarla Melodi’nin sağlığı için dua ediyorlardı.

Melodi “Noel tiyatrosuna çıkamayacağım her şey aksayacak” diyerek ağlamaya devam ediyordu. Hem canı acıyor hem de bu yaralar çok şeyi engelleyecek diye endişeliydi. Hayalindeki melek olamamaktan korkuyordu. Tiyatrodaki rolü başkasına verilebilir diye düşündü.

Melodi muayene oldu dikişleri atıldı ve gerekli tetkikleri yapıldı. Tüm bunlar olurken Ahmet Bey ve oğlu Murat koridorda bekliyorlardı. Nihayet tedavi tamamlanmıştı. Semih Bey ise, Melodi’nin yanında gözlem odasında bekliyordu. Ahmet Bey ve oğlu çok kaygılıydılar. Semih Bey yanlarına giderek “Hepimize geçmiş olsun. Çok şükür Tanrı korudu. Daha kötü şeyler olabilirdi. Murat’ın omuzuna dokunarak sana da geçmiş olsun oğlum eminim sen de korktun” dedi. Murat bu tutum karşısında şaşırmıştı. Semih Bey’in kendisine bağırıp kızmasını beklerken Semih Bey oldukça anlayışlı davranmıştı.

Murat “Efendim çok üzgünüm bu kaza için. İsteyerek olmadı. Kızınızın ağlamasını halen duyuyorum. Çok mu canı acıyor?” diye sordu. Semih Bey “Tiyatroda görevi var yapamazsam diye üzülüyor daha çok. Birazdan çıkıyoruz” diyerek gözlem odasına geri döndü. Melodi’nin tedavisi tamamlandı. Çıkış işlemleri yapıldı. Gerekli olan ilaçları yazıldı ve dinlenmesi için eve gönderildi.

Hep birlikte araca binerek eve doğru gittiler. Ahmet Bey ve oğlu Murat defalarca özür dileyerek evlerine kadar onlara eşlik ettiler. Melodi’den de özür dileyen Murat Melodi’nin teşekkür etmesi ile biraz rahatlamış olarak evlerine gidebilirdi.

Babası daire kapısını açtı sakince eve girdiler. Çocuklar yemeklerini yemişlerdi. Ancak yemek masası halen toplanmamıştı. Melodi’nin canı acıdığından, yemek yemek için isteği yoktu. Erkenden yatağına giderek dinlenmek istedi. Babası hızlıca bir şeyler atıştırırken, Karin Hanım kızının elini tutuyor kardeşleri de yatağının yanında Melodi’nin iyi olmasını umut ediyorlardı. Annesi Karin Hanım “Haydi şimdi dua etmeliyiz. Tanrı’ya şükredelim, daha kötü bir şey olmadı. Tanrımız Melodi’ye şifa sağlasın” dedi. Babası annesi ve kardeşleri hep birlikte onun için dua ettiler.

Duadan sonra Melodi kendini daha iyi hissetmeye başladı. Annesi ve babası rahatlayıp sakinleştiğini görünce onunla konuşmaya başladılar.

Babası “Melodi senin için zor bir akşam olduğunu biliyoruz canım. Tiyatro için de endişelendiğini biliyorum. Ancak İsa Mesih’in bizler için neler yaptığını çok kez duydun. Tanrı’nın bizi duyduğunu bildiğini de biliyorum. Bu durumlar üzerinde egemen olduğunu ve ne kadar çok mucize yaptığını hatırlamanı istiyorum. İsa Mesih sakatları, körleri, hastaları iyileştirdi. Beş bin kişiyi doyurdu. Ölüleri bile dirilttiğini hatırla lütfen. O’nun yapamayacağı bir şey yoktur.

Noel kutlaması için heyecanlı olduğunu biliyorum. Her durumda İsa Mesih’e, O’nun doğumuyla gelen umuda sığınabiliriz. Hayatımızda her olay mutlu son ile bitmese bile her zaman bizimle olduğuna ve iyiliğimizi istediğine güvenmeliyiz.

O küçük bir bebek olarak dünyamıza geldi. İlk insan Adem yetişkin olarak yaratılmıştı. İsa ise bebek olarak dünyaya gelmeyi seçti. Böylece çocukları ne kadar iyi anladığından emin olabilirsin. Çünkü İsa’da bir çocuktu. O da düştü, kazalar yaşadı, ağladı ve acı çekti. Seni en iyi anlayan kişi İsa’nın kendisidir. O, Tanrımız, en iyi arkadaşımız aynı zamanda sığınağımızdır. Eğer Tanrı isterse sana kısa bir sürede şifa verecektir. Kısa zamanda iyileşemesen bile O’na güvenmeli ve her durumda O’na şükretmeliyiz. İsa Mesih bize verilmiş en değerli armağandır.”

Babası bunları söylerken annesi başını sallayarak eşini onaylıyordu. Melodi anne ve babasına bakarak ‘’Söyledikleriniz ve dualarınız için çok teşekkür ederim. Yanımda olduğunuz için kendimi çok daha iyi hissediyorum. Tanrı’ya güvenmeyi seçiyorum ve her şeyi O’nun isteğine bırakıyorum” diyerek ikisine de sarıldı. Annesi, Melodi uyumadan doktorun verdiği ilaçları içirdi. Uyuması için onu yalnız bıraktılar.

Melodi babasının söylediklerini düşünürken İsa Mesih’e şöyle dua etti. “Sevgili Tanrım sadece yaptığın harikalara odaklanmaman her durumda senin yüzüne bakmam için Kutsal Ruh’un bana yardımcı olsun. Sen her zaman iyisin ve sevgi dolusun. Beni koruduğun için teşekkür ederim Tanrım” dedi ve uykuya daldı.

Ertesi gün akşam Ahmet Bey, eşi Selma Hanım ve çocukları Murat ve Seçkin ile Melodi’yi ziyaret etmek için evlerine gittiler. Küçük bir buket çiçek ve kolonya getirmişlerdi. Melodi okula gidemediği için tüm gün odasında sıkılmasın diye salondaki koltukta uzanıyordu. Bu ziyaret ile iki aile birbirlerini daha iyi tanıma fırsatı bulmuştu. Karin Hanım misafirlere çay ve kurabiye ikram etti. Çocuklar hep birlikte oyunlar oynadılar. Zaman hızla ilerledi ve güzel akşam güzel anılarla sonlandı.

Günler geçiyor ve Melodi iyileşmeye devam ediyordu. Berna Hanım ile görüşmüştü. Rolü bırakabileceğini söylese de Berna Hanım bu rolü en iyi şekilde yapabileceğine inandığını söyleyerek onu teşvik etti. Her Pazar yapılan provalara katılıyordu.

Doktora pansuman yaptırıyor ve ilaçlarını düzenli olarak kullanıyordu. Son kontrol için doktora göründüğünde iyileşmenin hızlı olduğu ve dikişlerinin alınacağı söylendiğinde sevinçten havalara uçtu. Yara izi iyice küçülmüş ve çok daha iyi görünüyordu.

Nihayet o büyük gün geldi. Dışarıda her yer karla kaplanmıştı. Karlara yansıyan ışıklar harika bir ışıltı etkisi oluşturuyordu. Hava soğuk olsa da sokaklar masalsı bir görüntü içindeydi.

Kutlama akşamı için herkes en güzel giysilerini giyinmişti. Evrenin Kralı’nın doğum günü kutlanıyordu. Herkes çok mutlu ve heyecanlıydı. Kilisede her yer ışıl ışıldı. Duvarlarda asılı ışıklar, kürsü önünde yanan mumlar ve tabi ki büyüklüğüyle ve ışıklarıyla etkileyici görünen çam ağacı. Herkes çalmaya başlayan ezgi ile yerlerini almaya başlamıştı. Kilise oldukça kalabalıktı. İlk kez kiliseye gelen kişiler de çoktu. Akşamın açılışı olan konuşmadan sonra tapınma zamanı başladı. Ezgiler söyleniyor ve dualar ediliyordu. Yetişkin korosundan sonra çocuk tiyatrosu ve çocuk korosu başlayacaktı. Tüm çocuklar hazırlanmış olarak kostümleri ile bekliyordu.

Çocuk tiyatrosu için sıra gelmişti. Berna Hanım sahneye çıktı ve “Değerli konuklarımız hepiniz tekrar hoş geldiniz’’ diyerek tüm konukları selamladı. ‘’Bu akşam kilisemizin değerli çocukları ile sizler için tiyatro oyunumuzu sunmaktan büyük mutluluk duyuyoruz. Oyunumuzun ismi -İsa Mesih En Büyük Armağan- sunacağımız oyunun öyküsü Kutsal Kitabımız’dan gelmektedir. İyi seyirler” dedi ve anonsu tamamladı. Bir anda alkışlar yükseldi.

Sahne arkasında Melek, Meryem, Yusuf, Çobanlar ve Melekler, Yıldızbilimciler yerlerini almışlardı.

Işıklar karardı. Tepedeki ışık Melek Cebrail’i yani Melodi’yi aydınlatıyordu. Meryem’i de Hanna canlandırıyordu. Herkes büyük bir sessizlik içinde izliyordu. Rollerindeki duyguyu çok etkili şekilde izleyiciye yaşatıyorlardı. Melodi bir ara seyirciye baktığı esnada sitelerinde kendilerine hizmet veren Ahmet Bey ve ailesini gördü. Kutlamaya onlar da gelmişti. İncil’i aldıklarını biliyordu ancak kutlamaya geleceklerini düşünmemişti. Oyunun ilk kısmı tamamlandı ve seyirciler alkışlamaya başladılar. Alkışlayanlar arasında Ahmet Beyler de vardı. Bu durum Melodi’yi çok mutlu etti.

Sonraki sahnelerde sırası ile devam ediyordu. Kral İsa Mesih’in ahırda doğarak yemliğe yatırılması, meleklerin çobanlara verdiği müjde, yıldızbilimcilerin İsa’ ya ziyareti ve hediye olarak altın, günnük ve mür sunmaları canlandırıldı. Ardından tüm çocuklar sahnede selam verdiler. Herkes ayakta alkışlıyor ve bravo sesleri yükseliyordu.

Tiyatro sonunda çocuk korosu hızla sahnede yerlerini aldılar. Seçilen ezgileri enstrümanlar eşliğinde söylüyorlardı. Tüm çocuklar çok mutluydu. İsa Mesih yüreklerine o sevinci koymuştu. Ezgileri Tanrı’ya söylüyor ve tapınıyorlardı. Onları izleyen İsa takipçileri de ezgilere eşlik ederek tapınıyordu. Harika ezgiler tamamladıktan sonra Berna Hanım çocuklar için hazırladığı Noel hediyelerini çocuklara dağıttı. Misafir olarak gelen çocuklara da hediyeleri verdikten sonra sahneye Melodi’yi çağırdı. Melodi’nin elinde kocaman bir hediye paketi vardı. Bu paket ışıltılı bir ambalaj ile sarılmıştı. Hareket ettikçe parlıyordu. Üzerinde kurdeleden yapılmış kırmızı bir fiyonkla süslenmişti. Herkes içinde ne olduğunu merak ediyordu. Melodi mikrofonu alarak konuşmaya başladı.

“Değerli konuklar bayram sevincimizi bizimle paylaştığınız için sizlere teşekkür etmek istiyoruz. Varlığınız bize sevinç oldu. Elimde görmüş olduğunuz bu güzel hediye paketi birazdan yapılacak çekiliş ile salondaki şanslı birinin olacak. Sahibi kim olacak bilmiyorum ama eminim şimdiden heyecan duymaya başlamışsınızdır. Bu hediyeyi şimdilik buradaki masanın üzerine bırakıyorum.

Size herkese verilmiş büyük bir hediyeden bahsetmek istiyorum. Bu çok değerli ve büyük bir armağan, Tanrı’nın biricik Oğlu İsa Mesih’tir. Hediyeyi veren ise Tanrı’nın kendisidir. Bizler günahın etkisinden kurtulalım diye gönderilmiş en büyük armağandır. Bu armağanı kabul eden herkesin sonsuz yaşamı olacaktır. İşte bayram bizim için budur. İyi ki doğdun İsa” diyerek sözlerini tamamlarken; Kendisini dinleyenler de iyi ki doğdun İsa diyerek alkışladılar. Ahmet Bey ve ailesi de coşkuyla alkışlıyor ve ‘’İyi ki doğdun İsa’’ diye sesleniyorlardı. Onlar da yüreklerini İsa Mesih’e açmışlardı. Böylece herkes İsa Mesih’in En Büyük Armağan olduğunu ilan ederek sevinçle bu özel bayramı kutlamış oldular.

Sahnede bekleyen büyük hediye ise yapılan çekilişle Ahmet Bey’in oğlu Murat’a çıkmış, tüm aile bir kez daha sevinmişti. Tanrı o gün onlar için hem kendini tanıtarak onları özgür kılmış hem de onları bereketlemiş oldu. Melodi de Tanrı’nın kendisi için yaptığı tüm harikalar için Tanrı’yı övmeye devam etti. Uzun yıllar tebessüm ile hatırlayacağı harika bir Noel sezonu geçirdiğini düşünerek Tanrı’ya teşekkür etti. İsa Mesih kendisi için de En Büyük Armağandı.