Tanrı, Elçi Pavlus aracılığıyla, çocukların terbiye edilmesi konusunda en önemli sorumluluğu babalara verdi (Efesliler 6:4) ama bununla bağlantılı olarak onları aynı zamanda çocuklarını öfkeye itme tehlikesi konusunda uyardı. Eğer çocuklarınızı yaşamlarının bu çağında öfkelendirmek istiyorsanız aşağıda bunu nasıl yapabileceğinizin bir listesi var:
1. Aşırı terbiye: Fazla sık veya fazla sert.olma.
2. Orantısız terbiye: İşledikleri suça göre fazlasıyla orantısız olmak.
3. Tutarsız terbiye: Çocuğu işlediği bir suç sebebiyle bir gün cezalandırırken diğer günlerde o suça göz yummak.
4. Önyargılı terbiye: Bir çocuğa diğerlerinden farklı ve adil olmayan şekilde davranmak.
5. Açıklanmamış terbiye: Çocuğun tavrının, sözlerinin ya da hareketlerinin neden yanlış olduğunun açıklanmaması, bu yüzden de çocuğun bu konuda anlayış geliştirememesi.
6. Bağışlamayan terbiye: Çocuğun özür dilemesine rağmen babanın günlerce/haftalarca çocuğa şüpheyle yaklaşması ve zan altında bırakmak.
7. Dengesiz terbiye: Terbiyenin, asla teşvikle veya iyi yapılan şeylere övgüyle dengelenmemesi.
8. Alçaltıcı terbiye: Çocuğu utandırma ve küçük görme.
9. Topluluk önünde terbiye: Çocuğun kusurlarını ya da aldığı cezayı başkalarından saklamaya çalışmama.
10. Sinirli terbiye: Korkunç bir şekilde kontrolden çıkma.
11. Duasız terbiye: Terbiyeden önce, terbiye sırasında veya sonrasında dua etmeme.
12. Şefkatsiz terbiye: Çocuğun hatasının nedenlerini anlamak için hiçbir çaba gösterilmemesi ve çocuğa yüreğinde bir değişiklik yapması gerektiğinin gösterilmemesi.
13. Uyarısız terbiye: Çocuğun yanlış davranışlar konusunda asla eğitilmemesi veya terbiyeden önce kusurları hakkında uyarılmaması.
14. Bencil terbiye: Ebeveynin kendisini daha iyi hissedebilmek için sinirini çocuktan çıkarması.
15. Müjdeye dayanmayan terbiye: Çocuğun Tanrı’nın ya da ebeveynlerin bağışlamasına dair bir umudunun olmaması. Mesih’in kefareti sağlayan fedakarlığının gözardı edilmesi.
Biz babalar bu listeye baktığımızda yalnızca üzüntüyle “Bunu yaptım, bunu da yaptım, hepsini yaptım!” demekten kendimizi alamıyoruz. Bu yüzden günahlı terbiye etme yöntemlerimizden tövbe etmeli ve kendimizi Göklerdeki Baba’mızın merhametinde yenilemeliyiz. Ama bunu yalnızca Tanrı’ya itiraf edip O’nun bağışlamasını istemekle bırakmamalıyız. Eğer çocuklarımızı bu şekilde öfkelendirdiysek onlardan da özür dilemeli ve bağışlanmayı istemeliyiz. Şimdiye kadar çocuklarımıza asla “Üzgünüm. Hatalıydım” demediysek biz de bir sorun var demektir.
http://headhearthand.org/blog/2014/05/26/15-ways-to-exasperate-your-children/ adresinden izin ile çevrilmiştir. Sayfaya erişim tarihi, 25/08/2014
